بخش دوم- پرستش خداوند، نيكترين رنگ‌

آنگاه كه دل، پرتويى از ايمان يابد و به بهره‌اى از عرفان، دست پيدا كند، جان فروتن مى‌شود و به عبادتى روى مى‌آورد كه مفهوم آن جز آشكار كردن فروتنى، عشق و شيفتگى قلبى، زبانى و عملى نيست. اين گونه است كه در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است كه فرمود: «پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: برترين مردم، كسانى هستند كه به عبادت، عشق ورزيدند و آن را در آغوش كشيدند و با دل بدان محبّت ورزيدند و آن را با وجود خود در كام كشيدند و خود را وقف آن كردند و اين كه دنياى آنها بر تنگى بگذرد و يا فراخى‌، فاقد هرگونه اهمّيتى براى اين گونه جماعت است‌. [1]»

نيز در حديثى ديگر از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه: خداوند تبارك و تعالى فرموده است: «اى بندگان صدّيق من! با عبادت من در دنيا به نعمت برسيد كه در پرتو آن در سراى آخرت نيز به نعمت دست خواهيد يافت. [2]»

عبادت، چگونه انجام مى‌شود و اهداف آن كدام است؟

در اينجا دو نكته را بايد در پيش چشم داشت:

يك- حقيقت عبادت با توحيد و نفى شريكان خدا تجلّى پيدا مى‌كند، پس اگر آدمى در برابر بت و يا هوى و هوس خود، سر فرود آورد ديگر خشوع در برابر خدا