بى‌گناهى كه خواهد ريخت، از حكمت اين كار جويا مى‌شوند. آغاز مى‌شود اين ماجرا با داستان بيرون آمدن آدم از بهشت كه مزه ميوه درخت ممنوع را چشيد پايان مى‌پذيرد و با مادر گناهان، يعنى خوددارى ابليس از سجده در برابر آدم، ادامه مى‌يابد.

فرشتگان هنگام اعتراض مؤدّبانه از حدّ خود پا فراتر نهادند، زيرا بر آنها بود كه وقتى خداوند آنها را از اراده خود آگاه كرد، در برابر او سر تسليم فرود آورند. آنها بعداً دريافتند كه اعتراض آنها خطا بوده است، زيرا خداوند، اسمائى را به آدم آموخت كه فرشتگان از آن آگاهى نداشتند و به او دستور داد كه اين اسماء، علم اسرار آفرينش و نامگذارى موجودات را به ايشان نيز بياموزد.

آدم، گناه خود را با توبه بشست، ولى آثار اين سركشى و تسليم ناپذيرى (در هر درجه‌اى كه بود) همچنان باقى ماند، زيرا نسل او از بهشت رانده شدند.

اين چهره در ابليس، كاملًا متفاوت است، زيرا تا به امروز همچنان سركشى مى‌كند و اين درجات تسليم ناپذيرى از اعتراض فرشتگان تا خوردن ميوه درخت ممنوع و آنگاه توبه آدم و همسرش، سركشى ابليس و استمرار گمراهى، همگى پندهايى هستند كه درجات آنها با يكديگر متفاوت است و ضرورت تسليم در برابر خدا را به ما مى‌آموزند تا زيرسازى براى ايمان باشد و به خواست خدا اينك به تفصيل درباره اين بصيرتها سخن مى‌گوييم.

اوّل- پيوند تسليم و ايمان:

خداوند مى‌فرمايد:

الَّذِينَ آمَنُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا مُسْلِمِينَ‌ [1].

«آن كسانى كه به آيات ما ايمان آورده‌اند و تسليم امر ما شده‌اند.»

با تأمّل در اين آيه درمى‌يابيم كه ايمان و تسليم (اسلام) يك حقيقت واحد هستند.

اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد: