برتر است و آنها رستگارند.»

در حديث شريف آمده است كه حضرت على عليه السلام به عباس فرمود:

«يا عمّ، ألا تهاجر؟ ألا تلحق برسول اللَّه صلى الله عليه و آله‌

؟ فقال: ألست في أعظم من الهجرة

؟ اعمّر المسجد الحرام وأسقي حاجّ بيت اللَّه، فنزلت الآية...» [1]

. «اى عمو! آيا مهاجرت نمى‌كنى؟ آيا به رسول خدا صلى الله عليه و آله ملحق نمى‌شوى؟ عباس گفت:

آيا من مشغول كارى بزرگتر از هجرت نيستم؟ مسجدالحرام را بازسازى مى‌كنم و به حاجيان بيت‌اللَّه آب مى‌دهم.»

دراين موقع بود كه اين آيه نازل شد: (أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ...).

جهاد، معيار صادق و روشن است، زيرا در جهاد است كه اراده انسان مورد آزمايش بزرگ و سخت قرار مى‌گيرد، و با شهوات و هواهاى نفسانى مقابله مى‌شود، امّا ساختن يك مسجد دراين جا و يك درمانگاه در آنجا از آسان‌ترين كارهاست براى كسى كه مالك ميلوينها پول است و يا امكانات دولت را در اختيار دارد، و همچنين است چاپ نسخه‌هايى از قرآن و دادن چند درهم به فقرا.

از همين جاست كه ما بايد بين مجاهدين و بين رياكاران و كسانيكه دوگانه عمل كرده و از جهاد واجب شانه خالى مى‌كنند، فرق قائل شويم و صفوف آنان را از يكديگر جدا كنيم.

ه- جدايى از ترك كنندگان جهاد

بازنشستگان از جهاد هم دو گروه هستند؛ گروهى صاحبان عذر