و روح نماز، ياد خدا، خشيت از مقام ذات حق و نيايش به درگاه او است و حدود و شرايطى كه در نماز در نظر گرفته شده، به مثابه جسد براى آن روح است.

3- (أَقِمِ الصَّلَاةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلَى‌ غَسَقِ اللَّيْلِ وَقُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كَانَ مَشْهُوداً) [1].

«نماز را از زوال خورشيد تا تاريكى شب بپادار و همچنين قرآن فجر را، چرا كه قرآن فجر، مشهود (فرشتگان) است.»

اين آيه شريفه، اوقات نماز را بيان مى‌دارد كه از ظهر- كه در آيه ديگر ما را بر محافظت از آن دستور داده است- آغاز مى‌شود و به نماز فجر (صبح) ختم مى‌گردد. وقت اصلى نمازها از زوال خورشيد تا نيمه شب ادامه دارد كه ظهر و عصر در روز و مغرب و عشا در شب انجام مى‌شود و تنها يك نماز است كه با طلوع فجر واجب مى‌گردد.

«دلوك» در آيه به معناى زوال خورشيد و «غسق» به معناى شدّت تاريكى در نيمه شب است امّا «قرآن فجر» يعنى نماز صبح را فرشتگان شب و روز، شاهد هستند و شايد دليل اينكه اين نماز، از دو ركعت بيشتر نيست، همين باشد زيرا اين نماز هم توسط نويسندگان (فرشتگان) شب و هم توسط نويسندگان (فرشتگان) روز ثبت مى‌شود.

در تفسير اين آيه از زبان امام باقر عليه السلام آمده است:

«دلوك خورشيد، زوال خورشيد و «غسق» شب تا نيمه شب است.

اين، وقت چهار نماز است كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آنها را براى مردم تعيين نموده است و «قرآن فجر» نماز صبح است.» [2]