حالت، بسيارى از شرايط نماز مانند: استقرار، آرامش، مراعات قبله، ركوع و سجود امكان‌پذير نيست، و اگر موضوع وقت، اهمّيت زيادى نمى‌داشت، اداى نماز به تأخير انداخته مى‌شد تا ساير شرايط آن نيز فراهم آيند. فقها از مجموعه نصوص (آيات و رواياتى) كه بر وقت تأكيد دارند، استنباط كرده‌اند كه ترك نماز در هيچ حالتى جايز نيست و مسأله وقت، مهم‌تر از ساير شرايط است.

2- (فَإِذَا قَضَيْتُمُ الصَّلَاةَ فَاذْكُرُوا اللَّهَ قِيَاماً وَقُعُوداً وَعَلَى‌ جُنُوبِكُمْ فَإِذَا اطْمَأْنَنتُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَاباً مَوْقُوتاً) [1].

«هنگاميكه نماز را به پايان رسانديد، خدا را ياد كنيد، ايستاده و نشسته و در حاليكه به پهلو خوابيده‌ايد و هرگاه آرامش يافتيد (و حالت ترس زايل گشت) نماز را انجام دهيد زيرا نماز وظيفه ثابت و با وقت معيّنى براى مؤمنان است.»

اين آيه به ما بصيرت مى‌دهد كه نماز اهمّيت فراوانى دارد، و از همين رو حتّى در حالت جنگ نيز (كه شديدترين و وحشتناكترين حالت براى انسان است) ترك نمى‌شود و لذا لازم است كه وقت آن مانند ساير احكامش رعايت شود.

براى كلمه «موقوت» كه در آيه بالا آمده است، دو معنى ذكر شده است:

1- در روايات، موقوت به معناى «ثابت» آمده است.

2- در برخى از تفاسير، موقوت را به «چيزى كه داراى وقت خاصى است»، معنى كرده‌اند. هر دو معنى در تفسير آيه قابل قبول است. بدين ترتيب، آيه دلالت روشنى بر اهمّيت اوقات نماز دارد و اينكه وقت، نسبت به همه شرايط واجب در نماز، اولويّت و اهمّيت ويژه‌اى دارد. البتّه جوهر