(كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ* إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ* فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءَلُونَ* عَنِ الْمُجْرِمِينَ* مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ* قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ* وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ* وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضينَ* وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ) [1].

«هر كس در گرو اعمال خويش است* مگر اصحاب يمين* كه در باغهاى بهشتند و سؤال مى‌كنند* از مجرمان* چه چيز شما را به دوزخ وارد ساخت؟* مى‌گويند:

ما از نمازگزاران نبوديم* و اطعام مستمند نمى‌كرديم* و پيوسته با اهل باطل همنشين و همصدا بوديم* و همواره روز جزا را انكار مى‌كرديم.»