(فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى‌* وَلكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى‌) [1].

«او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند* بلكه تكذيب كرد و رويگردان شد.»

گاهى هم او مانع راه خدامى شود و مؤمنان را از نمازگزاردن باز مى‌دارد:

(أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى‌* عَبْداً إِذَا صَلَّى‌) [2].

«آيا كسى كه نهى مى‌كند* بنده‌اى را به هنگامى كه نماز مى‌خواند (مستحق عذاب الهى نيست؟).»

آيا كار تارك نماز به همين جا ختم مى‌شود؟ هرگز. تارك نماز بطور عمدى، كافر است. از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله روايت شده است:

«من ترك الصلاة متعمّداً فقد كفر» [3]

. «كسى كه عامدانه نماز را ترك كند، كافر شده است.»

زيرا حدّ فاصل بين اسلام حقيقى و كفر، نماز است. پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«بين العبد وبين الكفر ترك الصلاة» [4]

. «فاصله بين بنده و كفر، ترك نماز است.»

فرجام كار چنين كسانى، آتش سوزان دوزخ است و در آنجا است كه با حسرت و تأسّف اعتراف مى‌كنند كه نماز را ترك كرده‌اند و به دنبال آن، هر كار نيك و احسانى را نيز ترك كرده‌اند امّا ديگر سودى ندارد و سرنوشت آنان جهنّم است، آنجا كه خداوند مى‌فرمايد: