«كسانى كه به كتاب تمسّك مى‌كنند و نماز را برپا مى‌دارند. ما به يقين پاداش مصلحان را ضايع نمى‌كنيم.»

برپا داشتن نماز از نشانه‌هاى اخلاص در دين است. قرآن كريم مى‌گويد:

(وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ) [1].

«به آنها دستورى داده نشده بود جز اينكه خدا را بپرستند در حالى كه دين خود را براى او خالص كنند و از شرك به توحيد بازگردند و نماز را برپا دارند و زكات را بدهند. و اين است آيين مستقيم و پايدار.»

همچنين خداوند فرموده است:

(إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي) [2].

«به يقين من خدا هستم، معبودى جزمن نيست پس مرا پرستش كن و نماز را براى ياد من برپادار.»

نماز، ياد خدا

جوهر و حقيقت نماز اين است كه نماز ياد خداوند يكتا، رمز عبوديت او، دليل تسليم بودن در مقابل او، نشانه ايمان و علامت اخلاص است و از همين رو آنجا كه خداوند فائده نماز را بيان فرموده و آن را باز دارنده از بدى‌ها و گناه معرفى كرده، گفته است: (... وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ...) [3] «ياد