«ليس شي‌ء ممّا حرّم اللَّه إلّاوقد أحلّه لمن اضطرّ إليه» [1].

«هيچ چيزى نيست از آنچه خداوند حرام كرده، مگر اينكه آن را براى شخص مضطرّ، حلال نموده است.»

تفصيل احكام‌

1- اگر لباس انسان، در ابريشم، يا پوستين و پوست حيوان حرام گوشت يا بافته شده از پشم، موى، كُرك و پر آن، يا در جامه نجس، منحصر شود و لباس ديگرى نداشته باشد، اقوا اين است كه نماز با آن جايز است، و احتياط مستحبّ آن است كه در حالت برهنه هم نماز را اعاده كند.

2- امّا اگر لباس او در پوست يا پوستين حيوان مردار يا بافته شده از پشم، موى، كُرك و پرِ آن، يا در جامه طلاباف يا غصب شده، منحصر شود و لباس ديگرى نداشته باشد، چنانچه بخاطر سرما يا بيمارى و غيره، مجبور به پوشيدن آن باشد، نماز با آن اشكال ندارد، امّا اگر مجبور نباشد، بايد آن را از بدن بيرون كند و اگر هيچ ساتر ديگرى مانند برگهاى درخت و گياه و گِل وجود نداشته باشد، برهنه نماز بخواند با كيفيّتى كه بعداً اشاره خواهيم كرد.

3- كسى كه هيچ چيزى را كه با آن عورتش را بپوشاند نيابد حتّى برگ درخت و گياه و گِل يا گودال و آب كدرى كه در آن بايستد، واجب است برهنه نماز بخواند.

4- كسى كه وظيفه او برهنه نماز خواندن است، در صورتيكه نامحرم او را مى‌بيند، اقوا اين است كه ايستاده بخواند و اشاره با سر به ركوع و سجود