از اين نكته مى توان احكام شرعى ذيل را استنباط كرد:

1- انسان بايد دورانديشى در معاش را از ياد نبرد ودر گذران زندگى راهى ميانه برگيرد. هركس بايد از اسراف وريخت وپاش دورى گزيند وميان دخل وخرجش توازن برقرار سازد، تا به حرام ناچار نشود.

2- انسان بايد بر فعّاليت وتلاش خود در جهت كسب روزى بيفزايد، تا سربار مردم نشود واز مايملك آنها بى نياز شود، ودر نهايت از لغزشگاههاى حرام دور بماند.

3- مؤمنان بايد خشنودى الهى ونه رضايت زن وفرزند را فراروى خود قرار دهند. در واقع نبايد به خاطر خشنودى زن ويا فرزندان، از رضايت پروردگار وروزى رسانمان غافل شويم. از اين رو بايد به كارهاى شبهه ناك نزديك نشويم وبه كارهاى نامشروع دست نيازيم ودر اين امر از خداى متعال استعانت جوييم.

ب: پرهيزگارى در پيوندها

مؤمنان در پيوند خود با خانواده تنها تقواى الهى را معيار قرار مى دهند، ودوستى ايشان نسبت به زن وفرزند، ايشان را از دايره اطاعت الهى خارج نمى سازد. از اين رو مؤمنان، دشمن خدا را هرچند كه پدر ويا فرزندشان باشند دشمن مى دارند.

از اين حقيقت احكام زير را مى توان دريافت:

1- نمى توان در كار دين از كسى كه خدا به پيرويش دستور نداده، پيروى كرد، بلكه در شناخت دين بايد تنها به خداوند وسپس عقل تكيه زد، و نمى توان راه وروش خانواده را اگر فاسد باشد فرا روى خود قرار داد.

2- نبايد فريضه نهى از منكر را در محيط خانواده به فراموشى سپرد، چرا كه اين فراموشى امكان دارد به تأثيرپذيرى از ايشان بينجامد. از اين رو بايد در فضاى خانواده، ابتدا با زبان واگر ممكن نبود در دل، از كارهاى ناپسند اعضاى خانواده تبرّى جست، تا در شمار ايشان محسوب نشد.

3- هرچه فضاى خانه وخانواده از مسير دين دورتر شود ما نيز بايد راه خود را بيش از پيش از راه خانواده جدا كنيم ومدارا وراه آمدن با ايشان را به كنارى نهيم،