كلماتى است كه بين بشر ردّ و بدل مى‌شود؛ همه‌اش مى‌گويد: من، ما! «ما» هم كه مى‌گويد، براى آن است كه «من» در «ما» هست! با بقيّه كارى ندارد! فقط براى احترام «ما» مى‌گويد: يا براى تعظيم و بزرگ داشتن خودش «ما» مى‌گويد!

عكس محكومين به اعدام را- در غرب- به رنگ زرد، در روزنامه‌ها چاپ مى‌كنند و اسم آن‌ها را زير عكس‌ها مى‌نويسند. خوب، يك نسخه از اين روزنامه‌ها هم به زندان مى‌رود. آن زندانى محكوم به اعدام هم مى‌رود، روزنامه را مى‌گيرد تا ببيند عكسش را قشنگ چاپ كرده‌اند يا نه! زير آن عكس نوشته شده اين آقا محكوم به اعدام است، امّا هنوز اين منيّت او باقى است! بشر است ديگر.

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، يس اسماى حسناى الهى - قم، چاپ: اول، 1389.

يس اسماى حسناى الهى ؛ ص402

الَّذى‌ جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْاخْضَرِ ناراً فَاذاأنتُم مِنهُ تُوقِدُونَ* اوَ لَيْسَ الَّذى‌ خَلَقَ السَّمواتِ وَ الْارضَ بِقادِرٍ عَلى‌ انْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ بَلى‌ وَ هُوَ الْخَلَّاقُ الْعَليمُ؛

خداوند يك جا فرموده بشر خلقت خودش را فراموش كرده و از ياد برده است كه يك نطفه بوده و اين نطفه مراحل گوناگونى را گذراندهْ تا آدم شده است و اين از ياد بردن، باعث ايمان نياوردن در آخرت است. حال، خداوند در اينجا، به «نمود» هايى از قدرت خود كه يكى از آن‌ها اسماى الهى است اشاره مى‌فرمايد. يعنى خداوند، دليل ايمان نياوردن بشر به آخرت را، ايمان نداشتن به خدا و به اسماى الهى مى‌دانند. آياتى كه اكنون در پيش روى داريم، در اين ارتباط است.

يكى از نمودهاى قدرت خداوند، خلق درخت سبزى است كه از آن آتش تهيّه مى‌شود!

نمونه‌ى ديگر، خلق آسمان‌ها و زمين است. خداوند در اين آيه‌