باشد كه بزرگ‌ترين آن‌ها همان نعمتِ رابطه‌ى مستقيم بين قلبِ انسان و نور خداست.

و در آيه‌ى ديگر در سوره‌ى «هَلْ أَتى‌» داريم: وَ سَقَاهُمْ رَبَّهُمْ. [1]

ساقى، خداست! ارزش اساسى هم همان است. اگر چه «شراب طَهور» خيلى مهم است؛ امّا از آن مهمتر، آن است كه‌ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ‌ و: سَلَامٌ قَوْلًا مِن ربٍّ رَحِيمٍ.

اين‌ها مطالبى بود كه در باره‌ى بهشت عرض شد. از اين جا به بعد، احوال مجرمان در سوره‌ى ياسين مورد توجّه قرار مى‌گيرد:

جداسازى مُجرمان از يكديگر و از مؤمنان‌

«وَ امْتَازُوا الْيَوْمَ أَيُّهَا الْمُجْرِمُونَ»

و (به مجرمان و گنهكاران مى‌گويند:) جدا شويد امروز اى گنهكاران!

خدا خطاب به مجرمان و تبهكاران مى‌فرمايد كه از هم جدا شويد. اين جدا شدن، دو گونه تفسير شده است:

1- جدا شدن در ميان خودشان است.

بعضى گفته‌اند: در جهنّمْ براى هر كس، آشيانه، خانه و جايى درنظر گرفته شده كه داخل آن مى‌رود. و همان جا مى‌ماند و رابطه‌اش با جهان خارج قطع مى‌شود. اين تفسير يكى از تفسيرهاى آيه‌ى جداسازى كفّار از يكديگر است.

مؤمنين، إِخْوَاناً عَلَى سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ‌ [2] هستند؛ ولى وضعيّت كفّار به عكس است. اين‌ها با هم دشمنند و در آتش كه رفتند، از هم جدا مى‌شوند. فقط به هر كسْ شيطانى مى‌رسد كه او را اذيّت و آزار مى‌كند.

2-/ شايد منظور، دور شدن آن‌ها از مؤمنان است. به تبهكاران خطاب‌