خضوع كنند و تسليم گردند.

/ ب‌

امتحان تنعُّم سخت‌تر از آزمون فقر است/

بنابر اين عدّه‌اى در تهيدستى و فشار زندگى قرار مى‌گيرند؛ تا از اين راه به خدا توجّه يابند و به درگاه او لابه و انابه كنند؛ امّا اگر برنگشتند:

«فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّروُا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ ابْوَابَ كُلِّ شَىْ‌ءٍ». [1]

(آرى،) هنگامى كه (اندرزها سودى نبخشيد، و) آنچه را به آنها يادآورى شده بود فراموش كردند، درهاى همه چيز (از نعمتها) را به روى آنها گشوديم؛

آن‌چنان بر سرشان ثروت مى‌ريزيم و دنيا به آن‌ها رو مى‌كند كه نگو! چرا؟

براى اين‌كه/ ب‌در فاز و فضاى تازه‌اى از امتحان/ قرار گيرند. معمولًا/ ب‌خوشى و كاميابى، غفلت‌زاست و اساساً امتحان‌شدن با تنعّم و برخوردارى، سخت‌تر از آزمون با فقر و فاقه است./ معمولًا خداوند اگر بخواهد به كسى غضب كند، او را در ناز و نعمت غوطه‌ور مى‌كند:

«حَتّىَ اذا فَرِحُوا بِمَا اوتُوا». [2]

تا اين كه برخوردارى‌هاى ايشان، فرحناكشان كرد!

گفتند: به‌به! عجب زندگى خوبى داريم. رفته‌رفته دچار بغْى و طغيان شدند و خود را مستحقّ عذاب كردند. اينجاست كه:

«أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً». [3]

/ تمهيد ي كل الحقوق محفوظه ت‌ ناگهان با پنجه‌ى عذاب گرفتيمشان!

از اين آيات استفاده مى‌شود كه ثروت را گاه حضرت حق، از سرِ غضب به بنده مى‌دهد و مى‌خواهد با اين كار سوء عاقبت را براى او رقم بزند.