«انْ انْتُمْ الَّا فى‌ ضَلالٍ مُّبينْ» حرف كيست؟

يكى از حضّار: قولى است كه ملائكه آن را خوانده‌اند.

جواب: خير! به اين نكته توجّه كنيد:

كفّار مى‌خواستند مؤمنان را مسخره كنند. از كفّار خواسته شد كه از ثروتى كه خدا به آن‌ها داده است، به افراد مؤمن بدهند. آن‌ها گفتند: «مگر شما معتقد به خدا نيستيد؟ مگر مؤمن نيستيد؟ ما كه ايمان نداريم، خدا اين ثروت و زندگى را در اختيار ما قرار داده؛ چرا به شماى مؤمن نمى‌دهد؟ اگر شما آدم‌هاى باارزشى بوديد، خود خدا به شما مى‌داد؛ ثروت را در اختيارتان قرار مى‌داد؛ چرا نداده؟»

اين، مسخره كردن و استهزاست.

در پاسخ به اين سنگ‌اندازىِ كفّار، مؤمنين-/ يا خدا از طرف مؤمنين-/ به آن‌ها مى‌گويند: شما مشيّت خدا را درك نكرده‌ايد. خيال كرده‌ايد هر كسى ثروتى دارد، مورد لطف پروردگار عالم است؛ نه! «انْ انْتُمْ الَّا فى ضَلالٍ مُّبينْ».

«شما مردمى كه اين حرف‌ها را مى‌زنيد و مى‌گوييد: خدا به شما لطف و تفضّل كرده است و آن را از مؤمنينِ تنگدست، دريغ داشته، خدا را نشناخته‌ايد. گهگاه خداوند مقام انسان را با فقر و تهيدستى و بيچارگى بالا مى‌برد. اين مطلب از آيات قرآن به خوبى به دست مى‌آيد:

«وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَى أُمَمٍ مِّنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ». [1]

مابه سوى امتهايى كه پيش از تو بودند، (پيامبرانى) فرستاديم، (وهنگامى كه بااين پيامبران به مخالفت برخاستند) آنها را با شدت و رنج مواجه ساختيم، شايد (بيدار شوند و در برابر حق،)