حفظ كردن، انسان را به جايى نمى‌رساند. هدف، فهم و درايت است، نه روايت. امامان به ما امر فرموده‌اند كه حديث را درايت كنيد. قرآن هم به ما امر فرموده كه تدبّر كنيد و به عمق مطلب پى ببريد و مطلب را خوب بگيريد.

قرآن، كاغذ يا حروف و كلمات نيست؛ بايد به عمق آن برويد و به واقعيّاتش برسيد.

در آيه ى 37 سوره‌ى ياسين مى‌خوانيم:

«وَ آيَةٌ لَهُمُ اللَّيْلُ نَسلَخُ مِنهُ النَّهارَ».

شب (نيز) براى آن‌ها نشانه‌اى است، كه ما روز را از آن برمى كنيم.

كلمه‌ى «آيه» كه در اين سوره و ديگر سوره‌هاى قرآن تكرار شده است، به معنى «نشانه وعلامت» است. ما روزانه بانشانه ها وعلايم گوناگونى سروكار داريم كه مثال روشن آن‌ها، علايم راهنمايى و رانندگى است. اين علايم، راهنمايى‌كننده و هدايت‌كننده هستند و راه را نشان مى‌دهند. خودْ مقصد نيستند؛ بلكه انسان از آن‌ها استفاده مى‌كند تا به مقصد برسد. همين گونه، انسان از عقل، وجدان و علم خود استفاده مى‌كند و از رهگذر اين آيه‌ها و علامت‌ها، به مقصد و حقيقت مى‌رسد.

/ الله الحمد لله ن قرآن كريم ده‌

سلّاخىِ پوست شب!

شب يك آيت است. چرا شب آيت است و روز، نه؟ براى اين‌كه شب، اساس است و روز به آن افزوده مى‌شود. مثل پارچه‌ى سياهى كه رنگ سفيدى به آن اضافه كنيم. اصل، ظلمت و تاريكى است. افزوده شدن نور به اين آفريده‌ها، خود آيت ديگرى است. آفريده‌ها اساساً تاريك هستند و تاريكى درجات دارد. از تاريكى عدم شروع مى‌شود و به تاريكى جهل مى‌رسد و بين آن‌ها هم، تاريكى‌ها و حجاب‌هاى بسيارى است.

بدن گوسفند را پوستى پوشانده است. وقتى پوست گوسفند را از بدن آن‌