گواه مى‌گيرد و سخنش تو را درباره زندگى اين دنيا به شگفت مى‌دارد، در حالى كه كينه توزترين دشمنان است. چون از نزد تو باز گردد در زمين فساد كند و كشتزارها و دامها را نابود سازد و خدا فساد را دوست ندارد.»

پيوند آيه اوّل با آيه دوم از وجود ارتباط ميان صفات منافقان ناشى مى‌شود، زيرا آنها از يك سو سخن خود را مى‌آرايند و از سوى ديگر در زمين فساد مى‌كنند.

قرآن براى ما نمونه‌اى از مردم را ذكر مى‌كند و به همين سبب صفات آنان را يادآورى مى‌شود و آنها همه اين صفات را دارا هستند.

اين پيوند را در اواخر آياتى مى‌يابيم كه در بسيارى از اوقات با ذكر يك يا دو صفت از صفات خداوند تبارك و تعالى پايان مى‌پذيرد و با مضمونى كه در آيه هست ارتباطى دارد، براى مثال در اين آيات كريم به ميزان ارتباط (ارتباط واقعى) آخر آيه با مضمون آن پى مى‌بريم، خداوند مى‌فرمايد: (وَهُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِن بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ) [1] «و اوست آن خدايى كه بعد از نوميديشان باران مى‌فرستد و رحمت خود را به همه جا منتشر مى‌كند و اوست كارساز و ستودنى.»، پس آن «ولى» كه بندگانش را دوست دارد بر آنها باران فرو مى‌فرستد و «حميد» در ميان آنها رحمت انتشار مى‌دهد بنابراين‌