اوج بلاغتى قرار دارد كه در رعايت تناسب فراگير ميان موضوع ولفظ، واقعيت و تعبير خلاصه مى‌شود و كشف ريزه كارى‌ها و ظرافتهاى تعبيرى و القاءات لفظى در قرآن بيش از هر كتاب ديگرى اهمّيت دارد، زيرا كه به شكل غير قابل توصيفى در قرآن بدان پرداخته شده است.

حال اين سؤال پيش مى‌آيد كه چگونه اين خروج صورت مى‌پذيرد؟ و پاسخ آن اين است كه فرد بايد:

1- از القاءات جوّ فكرى كه معناى خشك و بى‌روحى از لفظ را براى او ترسيم مى‌كند كناره گيرد و بپرهيزد.

2- سپس به ماده و ريشه اصلى لفظ باز گردد كه همه تصريفات و شكل‌هاى كلمه را در بردارد و به دنبال آن براى ربط و پيوند معناى مناسب با اين مجموعه الفاظ بينديشد. براى مثال مفاهيم «يعرشون»، «عرش» و «معروشات» را جمع كرده و به تصريفات و شكل‌هاى ديگر كلمه مثل «عريش»، «عرش» و نظاير آن مراجعه مى‌كنيم تا از همه آنها معناى ساخت اصلى كلمه را برداشت و استنباط كنيم زيرا آن معانى است كه، مفاهيم مختلف را بيان مى‌كند، اريكه سلطنت و بناء بلند و داربست چوبى تاك و خيمه را با يكديگر جمع مى‌آورد يعنى مفاهيمى كه عربها براى اين الفاظ ذكر كرده‌اند.

3- موارد استعمال و كاربرد الفاظ نسبت به يكديگر مقايسه و سنجيده شود تا معناى مشترك آنها شناخته شود كه بتواند جامع‌