برخورد با دشمن نادان

ابوالفرج اصفهانی در کتاب مقاتل الطالبیین خود آورده است:
روش و اخلاق امام موسی کاظم علیه‌السلام چنین بود که اگر کسی پشت سرحضرتش حرف زشتی می‌زد و بدگوئی می‌کرد، امام علیه‌السلام اظهار ناراحتی نمی‌کرد، بلکه هدیه ای برایش می‌فرستاد. همچنین مورخین در کتابهای مختلفی آورده اند: یکی از فرزندان عمر بن خطاب هر گاه امام کاظم علیه‌السلام را ملاقات می‌کرد، به امام علی علیه‌السلام دشنام و ناسزا می‌گفت و بدین شیوه حضرت را مورد آزار و اذیت قرار می‌داد. و مرتب دوستان و اطرافیان حضرت می‌گفتند: یا ابن رسول الله! اجازه فرمائید تا او را مجازات و نابود کنیم، و لیکن امام علیه السلام از این کار جلوگیری می‌نمود؛ و مانع مجازات او می‌گردید. روزی حضرت از دوستان خود پرسید: محل کار این شخص کجاست؟ و چه می‌کند؟ عرضه داشتند: در اطراف مدینه مزرعه ای دارد، روزها در آنجا مشغول کشاورزی است. حضرت سوار مرکب - الاغ - خود شد و به سوی مزرعه آن شخص بدزبان، رهسپار گشت؛ و چون به مزرعه رسید، با الاغ وارد زراعتها و محصول او گردید.
آن شخص با دیدن چنین صحنه ای، فریاد کشید: زراعت ما را لگدمال نکن؛ ولی حضرت به راه خود ادامه داد تا نزدیک او رسید و سپس از الاغ پیاده شد و کنارش نشست و با او مشغول شوخی و مزاح گردید؛ و بعد از آن فرمود: چقدر برای این زراعت هزینه کرده ای؟
گفت: صد دینار، حضرت فرمود: برای درآمد و سود از آن، چه مقدار آرزو و امید داری که بهره ببری؟
در پاسخ گفت: علم غیب نمی‌دانم، حضرت فرمود: پرسیدم: چه مقدار آرزومندی؟
آن شخص گفت: دویست دینار. امام علیه‌السلام سیصد دینار به او داد و با ملاطفت فرمود: درآمد زراعت هم مال خودت باشد. ناگاه آن شخص با مشاهده چنین برخورد، تعجب کرده؛ و پیشانی حضرت را بوسید و از جسارتهای گذشته خود عذرخواهی کرد.
و چون شب هنگام نماز فرا رسید و مردم به مسجد آمدند، دیدند آن شخص پشت سر امام علیه‌السلام نماز جماعت می‌خواند.
پس از آن، حضرت به دوستان خود فرمود: حال این کار و روش صحیح بود، یا آنچه که شما پیشنهاد می‌دادید؟! [1] .