سخاوت و کرم امام

امام کاظم علیه‌السلام به قدری سخی و بخشنده بود که هرگز کمتر از 300 یا 400 دینار به فقرا کمک نمی‌کرد؛ به گونه‌ای که سخاوت آن حضرت ضرب‌المثل گردید. [1] .
بستگانش همواره می‌گفتند: « شگفتا از کسی که کیسه پول موسی بن جعفر به او برسد و او از اندکی آن شکایت نماید! » نقل است که یکبار فقیری نزد آن حضرت آمد و پس از اظهار تهیدستی گفت: « اگر صد درهم داشتم و با آن کاسبی می‌کردم از تنگدستی نجات میافتم. » امام علیه‌السلام با چهره‌ای بشاش و خندان فرمود: « من از تو سؤالی می‌پرسم، اگر پاسخ دادی، ده برابر آن را به تو خواهم داد. » فقیر گفت: « بپرس مولای من! » امام علیه‌السلام فرمود: « اگر بنا باشد تو در دنیا آرزویی کنی، چه آرزویی خواهی کرد؟ »
فقیر گفت: « آرزو می‌کنم به ادای حقوق برادران دینی، توفیق یابم، و برای حفظ جان آن‌ها از خطر دشمن، قانون تقیه را رعایت کنم. » امام علیه‌السلام فرمود: « چرا دوستی ما خاندان را آرزو نمی‌کنی؟ » فقیر گفت: « زیرا الحمدلله این خصلت را دارا هستم. و آن را آرزو کردم که ندارم. » امام علیه‌السلام فرمود: « پاسخ نیک دادی » و آنگاه دو هزار درهم (بیست برابر خواسته او »، به فقیر داد و در ضمن او را در چگونگی استفاده بردن از این پول‌ها هدایت و ارشاد فرمود.