حلم و حسن خلق‌

امام هفتم در یکی از باغات و نخلستان‌های مدینه مشغول به کار بود. شاخ و برگ اضافی درخت‌ها را می‌زدود و میوه‌ها را می‌چید. یکی از غلام‌های امام یک مقدار خرما در پارچه‌ای پیچید و آن بسته را از دیوار باغ بیرون انداخت. بعد رفت و آن را برداشت تا با خود ببرد.
یکی از اصحاب دوید و غلام را گرفت و حضور امام علیه‌السلام آورد.
امام علیه‌السلام رو به غلام کرده و فرمود:
« گرسنه‌ای؟ »
- نه!
- برهنه‌ای؟
- نه!
- حقوقت کم است؟
- نه!
- پس چرا چنین عمل خلاف شرع و عرفی را مرتکب شدی؟ این بسته خرما را چرا بیرون باغ انداختی تا ببری؟
غلام گفت: « دلم خواست، و مایل شدم این بسته خرما را ببرم. » حضرت فرمود: « اذهب فهی لک » « بردار و برو! اما پس از این، هر مقدار که دلت خواست با اجازه ببر » [1] .