گم شدن عمامه در بیابان

قاسم بن محسن می‌گوید: در میان مکه و مدینه در منزلی، اعرابی گرسنه‌ای را دیدم و نانی به او دادم.
وقتی که رفت باد عجیبی وزید که عمامه‌ی مرا برد و ندیدم که به کدام طرف برد. چون به مدینه آمدم به خدمت امام جواد علیه‌السلام رسیدم و بی‌آنکه حرفی از آن موضوع بگویم آن حضرت فرمود: «ای قاسم! عمامه‌ی تو را باد برد؟»
گفتم: «بلی ای فرزند رسول خدا.»
حضرت به غلام خود اشاره کرد و فرمود که: «عمامه‌ی قاسم را بیاور.»
چون آورد دیدم که همان عمامه‌ی من است که باد برد. پس بسیار تعجب کرده و پرسیدم: «ای فرزند رسول خدا! این عمامه چگونه به دست شما رسید؟»
حضرت فرمود: «چون در آن منزل به آن اعرابی، تصدق نمودی حق تعالی نیز به موجب «ان الله لا یضیع اجر المحسنین» [1] عمامه‌ی تو را به تو بازگرداند.» [2] .