ادب

دیلمی آورده است:
از امام جواد علیه السلام روایت شده که فرمود: هیچ دو نفر مردی گرد هم نمی آیند، مگر اینکه برترین آن دو نزد خدای متعال، مؤدب ترینشان است؛ به حضرت عرض کردند: ای فرزند رسول خدا! برتری با ادب، نزد مردم را می دانیم (چگونه است)، برتری او نزد خدای متعال به چه چیز است (با چه چیزهایی با ادب تر محسوب می شود)؟
حضرت در جواب فرمود: به خواندن قرآن کریم، همانگونه که فرود آمد و نقل حدیث ما، همانگونه که گفته ایم و خواندن خدای متعال، در حالی که عاشق و دلبسته و حریص به دعای اوست. و حقیقت ادب، عبارت است از: گرد آمدن خصلتهای نیک و خالی گرداندن از خصلتهای بد و انسان در دنیا و آخرت به وسیله ادب است که به منش و رفتار برجسته و متعالی، نایل می شود و بدان، داخل بهشت می گردد.
اما ادب از نظر مردم، عبارت است از: گفتگو کردن به کلامی که زیبا و پسندیده شمرده می شود، نه چیزی جز آن؛ و چنین ادبی، اگر دارنده خود را به خشنودی خدای متعال نائل نسازد و به سوی بهشتش سوق ندهد، پشیزی نمی ارزد.
ادب حقیقی و واقعی، ادب شریعت است و بس؛ بنابراین، آن را فرا گیرید تا حقیقتا مؤدب باشید و هر کس همنشین شاهان گردد و ادب نداشته باشد، بی ادبی او، به هلاکتش می رساند؛ چه رسد به همنشین شاه شاهان و بزرگ بزرگان! (که خدای متعال می باشد). [1] .
کلینی گفته است:
علی بن حکم از دعبل بن علی روایت کرده که او، بر امام رضا علیه السلام داخل شد و حضرت دستور داد هدیه ای به او بدهند؛ او هدیه را گرفت؛ ولی شکر خدا را به جا نیاورد راوی گفت: حضرت به او فرمود: چرا شکر خدا به جا نیاوردی؟ دعبل بن علی گفت: بعدها، خدمت امام جواد علیه السلام رسیدم و حضرت دستور داد هدیه ای به من بدهند و من گفتم: حمد ستایش، از آن خداست؛ حضرت به من فرمود: ادب فرا گرفته ای. [2] .