صله شاعر ولائی

جابربن یزید می گوید: روزی به خدمت امام جواد علیه السلام شرفیاب شدم و از حاجتم به او شکایت کردم.
فرمود: ای جابر در نزد ما درهمی نیست، پس از فاصله‌ی کوتاهی کمیت (شاعر نامی اهل بیت) وارد شد و به امام جواد علیه السلام عرض کرد فدایت شوم آیا اجازه می فرمائید برای شما قصیده ای بخوانم؟ امام جواد علیه السلام فرمودند بخوان. کمیت قصیده اش را برای امام علیه السلام خواند.
امام علیه السلام فرمود:
ای غلام از آن اتاق بدره ای (کیسه ای حاوی ده هزار درهم) بیاور و به کمیت بده. غلام آورد و داد.
پس کمیت گفت: فدایت شوم اجازه می فرمائید قصیده ای دیگر بخوانم؟
امام علیه السلام فرمود: بخوان. پس او قصیده‌ی دیگرش را خواند.
و امام علیه السلام فرمود: ای غلام از آن اتاق بدره ای بیاور و به کمیت بده، غلام آورد و به کمیت داد.
کمیت گفت: فدایت شوم اجازه می فرمائید قصیده‌ی سوم را بخوانم؟
امام علیه السلام فرمود: بخوان و او خواند.
امام علیه السلام به غلام دستور داد از آن اتاق بدره ای بیاور و به کمیت بده.
آنگاه کمیت گفت: به خدا سوگند برای خواسته‌ی دنیوی شما را مدح نکردم و برای این مدحم چیزی نمی خواهم، مگر صله‌ی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را و آن حقی که خداوند بر شما واجب کرد.
پس امام به کمیت دعا کرد و به غلام فرمود آن کیسه ها را به جایشان برگردان.
جابر می گوید: من در دلم چیزی احساس کردم که امام به من فرمود در نزد من درهمی نیست و امر کرد به کمیت سی هزار درهم دادند امام فرمود:
ای جابر برخیز و داخل خانه شو، بلند شدم و به خانه داخل شدم، ولی در آن چیزی نیافتم و به سوی امام علیه السلام آمدم، و آنگاه امام علیه السلام به من فرمود: ای جابر آنچه که ما از شما مخفی می کنیم بیشتر از آن چیزی است که بر شما آشکار می سازیم. سپس دستم را گرفت مرا به خانه داخل کرد، پس از آن با پایش به زمین زد انبوهی از طلا پیدا شد[1] فرمود: ای جابر به این نگاه کن و به احدی مگر از افراد موثق از برادران دینی خود خبر مده؛ همانا خداوند ما را بر آنچه اراده کنیم قادر ساخته است [2] .