روز وداع یاران

از رفتار پدرش فهمیده بود که این سفر ، بی‌بازگشت است. هنگامی که پدرش با چشمی گریان کنار کعبه ایستاده بود و مانند کسی که می‌خواهد از عزیزترین محبوبش جدا شود می‌گریست ، او زیر چشمی مواظب بود.
بعد از دیدن چنین صحنه‌ای ، او نیز کنار حجر اسماعیل [1] رفت و همان جا نشست. بعد دست‌های کوچکش را به سوی آسمان بلند کرد و زیر لب زمزمه کرد ، سپس دست‌هایش را پایین آورد و بی‌حرکت نشست .
هر چه منتظر شدم ، برنخاست و نشستن او طول کشید. وقتی جلو رفتم ، دیدم دیدگانش را به پرده‌ی خانه‌ی خدا دوخته و چشم‌های معصومش پر از اشک است. هنگامی که پلک زد ، اشکش روی گونه‌اش سرازیر شد ، پهنای صورتش را طی کرد و سپس روی پیراهنش نشست. گفتم :
- برخیز ! فدای تو شوم ! برخیز تا برویم.
- هیچ دوست ندارم از این جا جدا شوم ، مگر این که خدا بخواهد.
هر کار کردم ، نتوانستم او را از اندوه و بغض درآورم. نزد امام رضا علیه‌السلام رفتم و گفتم :
- آقا ! پسرتان کنار حجر اسماعیل نشسته و بسیار ناراحت است.
- چرا ؟
- نمی‌دانم. اما وقتی گفتم برخیزد، در جوابم گفت :« هرگز برنمی‌خیزم مگر این که خدا بخواهد ».
هر دو پیش کودک شش ساله رفتیم. امام علیه‌السلام به من فرمود : «موفق ! تو عقب‌تر بایست ». سپس رو به فرزندش کرد و گفت :
- عزیز دلم ! برخیز . چرا گریه می‌کنی ؟ چرا اندوهگینی ؟
- نه ، نمی‌خواهم از این جا دور شوم.
- چرا ؟
- این بار طواف شما با طواف‌های دیگر فرق داشت. طوری با خانه‌ی خدا وداع کردید ، گویی دیگر برنخواهید گشت. شما از دوری کعبه ناراحت‌اید و من از غم دوری شما! پس چگونه برخیزم ؟
بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
امام رضا علیه‌السلام جوادش را در آغوش گرفت و هر دو برخاستند [2] .