دعای در قنوت

سید بن طاوس گفته است: حضرت در قنوت خویش چنین دعا فرمود:
خدایا! تو اولی، نه به شمارش و تو آخری، نه نهایت محدود؛ ایجادمان فرمودی، نه به خاطر اجبار و زور علتی و آفریدی ما را نه به خاطر اقتدار و نیروی حاجت و نیاز بلکه با حکمت خویش، ایجادمان کردی از روی اختیار و با امر و نهی خویش، آزمودی مان آزمودنی و با قوا و ابزار، تأییدمان فرمودی و آنها را به ما بخشیدی و ما را، به تاب و تحمل واداشتی و به طاعت و بندگی، تکلیف کردی؛ پس دستور دادی، به جهت اختیار و حق انتخاب دادن و نهی فرمودی، به جهت ترساندن و زنهار دادن و فراوان بخشش نمودی و کمتر سؤال و بازخواست نمودی؛ با این حال، نافرمانی شدی و بردباری کردی و قدر و منزلتت، ناشناخته ماند و بزرگواری فرمودی.
تو، پروردگار عزت و شکوهی و پروردگار عظمت و کبریایی (بزرگی و بزرگ منشی) و پروردگار احسان و نعمتهایی و پروردگار هدایا و نیکی هایی و پروردگار بخشش و عطایی و پروردگار وفا نمودن و وفاداری به وعده هایی و دلها، به ژرفای تو احاطه نمی یابند و پندارها، به صفتی از تو نمی رسند و هیچ آفریده از آفریدگانت، به تو شباهت ندارد و هیچ پدیده ای از مصنوعاتت، به تو مانند نمی شود؛ تو فراتر از آنی که احساس شوی و یا مس شوی، یا یکی از حواس پنجگانه تو را درک کند، و کجا ممکن است، آفریده ای آفریدگار خود را درک کند و تو، ای معبود من! بلند مرتبه تر از آنی که ستم پیشگان می گویند، مرتبتی بلند و بزرگ.
خدایا! هوادارانت را، بر دشمنان ستمگر، تجاوزکار، پیمان شکن،حق کش و بی دین خود، فائق گردان؛ دشمنانی که بندگانت را گمراه ساختند و معانی کتابت (قرآن) را، تحریف کردند و احکامت را، وارونه نمودند و حقت را، منکر شدند و با جرأت و جسارت خود نسبت به تو و با ظلم و ستمشان در حق خاندان پیامبرت، سلام و صلوات و رحمت و برکات تو، بر آنها باد، در جای اولیایت نشستند؛ پس گمراه شدند و آفریدگانت را، گمراه ساختند و پرده ی حرمت تو بر بندگانت را، دریدند و خدایا! مال تو را، به عنوان متداولی بینشان قرار می دهند و به راحتی در آن به ناحق تصرف می کنند و بندگانت را غلامان تحت امر خویش گرفتند و بار خدایا! جهان زمینی ات را، در گنگی و کری و لالی و کوری (جهالت و گمراهی) بسیار تاریک و سیاه انداختند؛ پس چشمانشان باز است، اما دلهایشان نابینا است و خدایا! هیچ حجتی بر تو، برای آنان باقی نمانده است؛ چه اینکه تو، بار خدایا! پرهیز و ترس از عذابت را، گوشزد کردی و عقوبتت را، بیان فرمودی و فرمانبرداران را، وعده احسان دادی و ترساننده ها و پیامبرانت را به سویشان فرستادی و پیشکششان نمودی؛ پس تنها گروهی، ایمان آوردند.
بار خدایا! کسانی که ایمان آورده اند را، بر علیه دشمن خودت و بر دشمن اولیایت، کمک و یاری کن تا چیره و غالب شوند و به سوی حق، فرا خواننده باشند و از امام مورد انتظاری که عدل و داد را به پا می دارد، پیروی نمایند و بار خدایا! آتش خشم خود و آن عذابی که از قوم ستمگر بر نمی گردانی را بر دشمنان خویش و بر دشمنان آنان (مؤمنین) تجدید فرما.
خدایا! بر محمد و آل محمد، درود فرست و ضعف و ناتوانی مخلصین در محبتت را، قوی و نیرومند ساز؛ آن کسانی که ما را، با دوستی و محبت یاری و کمک می کنند؛ با حرف و عمل، از ما پیروی می نمایند؛ با شریک گردانیدن ما در مالشان ما را یاری می دهند؛ دوستدار ذکر و یاد ما، در اجتماعات خودشان می باشند و بار خدایا! تکیه گاهشان را، محکم و استوار ساز و خدایا! دینشان را که برای آنان پسندیده ای، پولادین گردان و نعمت خود را بر ایشان، تمام و کامل فرما و آنان را، خالص کن و مخصوص خودت برگزین و فقر و تنگدستی ایشان را، برطرف ساز و گرد و غبار نداری را، از ایشان بزدای و بار خدایا! گناهان و لغزشهای آنان را بیامرز و دلهای آنان را، بعد از اینکه هدایتشان کرده ای، به باطل مایل مگردان و پروردگارا! آنان را با گناهانشان وامگذار و آنچه از پاکیزگی که در پرتو ولایت اولیای خود و دوری از دشمنانت به آنها بخشیده ای، بر ایشان نگهدار که تو، بسیار شنوا و پاسخگویی و درود و تحیت خداوند بر محمد و آل پاک و پاکیزه اش باد. [1] .