دیدار ذوالقرنین و ابراهیم

راوندی روایت کرده است:
محمد بن خالد با واسطه از ابو جعفر (امام جواد علیه السلام) روایت کرده که گفت: ذوالقرنین با ششصد هزار سوار، حج گزارد؛ چون داخل حرم شد، چند نفر ازارانش، او را تا کعبه همراهی کردند؛ وقتی بازگشت، گفت: مردی را دیدم که هرگز نورانی تر و خوش سیما تر از وی را مشاهده نکرده بودم. گفتند: او، ابراهیم خلیل الرحمن است. گفت: مرکبها را زین کنید؛ بی درنگ و در مدت زمان زین کردنک مرکب، ششصد مرکب، مهیا گردید. امام علیه السلام گفت: سپس ذوالقرنین گفت: نه، بلکه به دیدار خلیل الرحمن می رویم؛ او به راه افتاد و نخبگاناران او نیز پشت سرش به راه افتادند و رفتند. حضرت ابراهیم علیه السلام از او پرسید: چگونه روزگار را سپری کردی؟ ذوالقرنین در جواب حضرت گفت: باازده کلمه که عبارت است از: منزه است آنکه او، پایدار فنا ناپذیر است؛ منزه است، آنکه او، دانایی است که فراموش نکند؛ منزه است آنکه او، نگهدارنده ای است که به زمین نمی زند؛ منزه است آنکه او، بینا است و هرگز دچار شک و تردید نمی شود؛ منزه است آنکه او، نگهبان پاینده ای است که خوابش نگیرد؛ منزه است آنکه او، پادشاهی است که قصد کرده نشود (کسی طمع نیل به پادشاهی اش نکند)؛ منزه است آنکه او، عزیز است و هرگز مورد ستم قرار نگیرد؛ منزه است آنکه او، پرده نشین است و مشاهده نگردد؛ منزه است آنکه او، فراخ دست (بخشنده ای) است که در زحمت نیفتد؛ منزه است آنکه او، همیشه در کار است و مبرا از بازی است؛ منزه است آنکه او، همیشگی و فارغ از سهو و غفلت است». [1]