حافظ حسین کربلائی تبریزی

وی (994 هـ) درباره‌ی امام جواد علیه‌السلام می‌نویسد:
«حضرت امام أنام، و همام أیام، و حبر مقدام، امام الامة، و وارث علوم الائمة، مقتدی أهل السداد، محمد بن علی بن موسی التقی الجواد، علیهم صلوات رب العباد».
مقتدای أفاضل أعیان
پادشاه ممالک عرفان
که مرتبه‌ی امامت و وصایت از آن حضرت به او رسیده، حالا شروع در ذکر آن حضرت می‌شود بدان که حضرت امام محمد تقی علیه‌السلام امام نهم است از ائمه‌ی اثنی عشر و کنیت وی ابوجعفر بوده، او را ابوجعفر ثانی گویند... فضائل و کرامات وی زیاده از حد حصر است».
از جمله مشهور است که در وقت وفات پدرش حضرت رضا علیه‌السلام در طوس، وی در مدینه بود به طی أرض در طوس حاضر گشت و غسل وی داد و کفن در وی پوشانید و نماز بر او گزارد و غایب شد...
«ریان بن شبیب» روایت کرد که «مأمون» خواست دختر خویش «ام‌الفضل» را به نکاح حضرت امام محمدجواد علیه‌السلام درآورد، و این بر عباسیان شاق می‌نمود. «مأمون» گفت: من او را از آن جهت اختیار کرده‌ام که افضل اهل زمان است با وجود صغر سن. گفتند: کودک است و چندان معرفت ندارد. صبر کن که علم بیاموزد. گفت: من ایشان را از شما بهتر دانم ایشان اهل بیتی هستند که علم ایشان از خدای تعالی بود، ایشان در علم به کسی محتاج نباشند و اگر خواهید او را در فنون علوم امتحان کنید تا شما را معلوم شود صدق دعوی من. گفتند: بگذار تا یکی را نصب کنیم تا از وی مسأله پرسد. گفت: این چنین باشد. به نزدیک «یحیی بن أکثم» شدند. الخ.
«حافظ کربلائی» پس از نقل جریان «یحیی بن اکثم» و عاجز و ناتوان شدن او در مقابل امام جواد علیه‌السلام و تبدیل شدن جلسه مباحثه، به مجلس عقد، می‌افزاید: اگر در ذکر فضائل و کمالات حضرت امام محمدتقی مشغول گردیم کتابها باید ساخت، از آن باز آمدیم. اگر دولتمندی را سعادت مساعدت نماید و به زیارت آن حضرت مشرف شود زیارت به نوعی کند که مذکور شد و این زیارت نامه را بخواند که در کتاب زیارت مخصوص آن حضرت آورده‌اند بعد از زیارت جدش موسی کاظم علیه‌السلام [1] .