فرمانروایان آفرینش

محمد بن جریر طبری از محمد بن حجاره نقل می‌کند که گفت:
روزی امام حسن مجتبی علیه‌السلام را دیدم در حالی که عده‌ای آهو از کنار ایشان عبور می‌کردند، امام علیه‌السلام آنها را صدا زد، همگی جواب دادند و در مقابل ایشانه حاضر شدند.
عرض کردیم: ای فرزند رسول خدا؛ اینها حیوانات وحشی هستند، معجزه‌ای آسمانی به ما نشان بدهید.
فأومی نحو السماء ففتحت الأبواب و نزل نور حتی احاط بدور المدینة، فتزلزلت الدور کادت أن تخرب.
پس به سوی آسمان اشاره فرمودند، درهای آسمان باز شد و نوری عظیم فرود آمد که تمام خانه‌های مدینه را احاطه کرد، و خانه‌ها به حرکت درآمدند به گونه‌ای که نزدیک بود خراب شوند.
عرض کردیم: ای فرزند پیامبر؛ آن نور را برگردان.
امام علیه‌السلام به ما فرمود:
نحن الأولون، و الآخرون، و نحن الآمرون و نحن النور، ننور الروحانیین، ننور بنور الله و نروح بروحه، فینا مسکنه و الینا معدنه، الآخر منا کالأول و الأول منا کالآخر.
ما (اهل‌بیت) اول هستیم که آفرینش با ما آغاز شده، آخر هستیم که هستی با ما پایان می‌پذیرد، و ما فرمانروایانی هستیم که امر ما را همه‌ی موجودات تکوینا اطاعت می‌کنند، ما نوری هستیم که فرشتگان را روشنی می‌بخشیم، به نور خدا آنها را منور و به بشارت الهی آنها را مسرور می‌گردانیم، جایگاه نور خداوندی در ما و معدن آن به سوی ما است، اول ما مانند آخر ما، و آخر ما همانند اول ما می‌باشد [1] .