عبدالله بن حسن (عبدالله اکبر)

او از دیگر فرزندان شجاع و دلاور حسن بن علی علیهماالسلام بود که با قدرت روحی بسیار بالا در برابر صفوف دشمنان ایستاد و جهت یاری عمویش امام حسین علیه‌السلام چنین خواند:
ان تنکرونی فأنابن حیدرة
ضرغام آجام و لیث قسورة
علی الأعادی مثل ریح صرصرة
أکیلکم بالسیف کیل السندرة[1] .
«اگر نمی‌شناسید مرا، من از فرزندان حیدرم (حیدر از القاب علی بن ابی‌طالب است) همانند شیران بیشه سخت هجوم می‌برم و مخالف را از پا در می‌آورم؛ بر دشمنان همچون بادی تند (گوش‌خراش) می‌وزم و شما را با شمشیر به دیار عدم می‌فرستم.»
عبدالله بعد از خواندن رجز و اجازه از عمویش حمله کرد، چهارده نفر را به هلاکت رساند و خساراتی وارد نمود، ناگاه از چند سوی بر او حمله بردند. هانی بن شبیب حضرمی بر او تاخت و شمشیری بر او زد که دیگر توانش را از دست داد و به روی زمین افتاد و جان به جانان تسلیم نمود. [2] .