مقر بفضلکم

«مُقرّ» به معنی اقرارگر و اعتراف‌کننده است.
پس از آنکه زائر به حقِّ امام علیه السلام، معرفتِ نسبی یافت، اقرار می‌نماید که هر چند نتوانسته‌ام معرفت کامل به شما بیابم، ولی اقرار و اعتراف دارم به فضل و بزرگواری و برتری شما. اقرار زبانی زائر نشأت گرفته از اقرار و اعتراف قلبی او است. و این اقرار را همیشه و در بعد از هر نماز بر زبان جاری می‌سازد و اذعان دارد که همه این اقرارها، اعترافاتِ درونی است.
قال حسین بن علی علیهما السلام: «اَلَّلهُم انّی ادینک بِطاعَتِک و وِلایتهم... مُؤْمن، مُقّر، مُسْلم بِذلک...».[1] . امام حسین علیه السلام فرمودند (پس از هر نماز بگویید): خداوندا من به دین تو پایبند و به اطاعت تو و ولایت ائمّه اطهار علیهم السلام مشغولم و ایمان دارم و اقرار می‌نمایم و تسلیم این امور هستم.... این اعتراف و اقرار در زیارت ائمّه علیهم السلام تکرار می‌شود: «... إنّی بِک عارِف و بِحَقّک مُقّر...».[2] . ...همانا من به تو معرفت دارم و به حق تو اعتراف می‌نمایم....