کیف اصف حسن ثنائکم

این فراز به دو گونه تفسیر شده است:
1 - چگونه می‌توانم ستایش و ثنای نیکویی شما را توصیف نمایم.
2 - چگونه می‌توانم نیکویی ستایش و ثنا گویی شما را نسبت به پروردگار توصیف کنم.
در تفسیر اوّل ستایش‌گر و ثناگو زائر و ثناشونده امام است و از آنجایی که فضائل ائمّه علیهم السلام فراوان است، زائر از پس آن برنیامده، اقرار به ناتوانی خود می‌نماید. به راستی امامی که بی‌نظیرترین افراد و دارای عالی‌ترین فضائل است را چگونه می‌توان ستایش و ثنا گفت و اگر ثنایی گفته شود، همان چیزهایی است که امام به ما فرا داده است.
قال الرضا علیه السلام: «الإمام واحد دَهْره لا یدانیه أحد... فَمَن ذا یبْلغ مَعْرفة الإمام و یمکنه إختیاره؟ هَیهات هَیهات ضَلّت العُقُول، و تاهت الحُلوم و حارت الألْباب و حَسْرت العُیون و تصاغرت العُظماء و تحیرت الحُکَماء و تقاصرت الحُلَماء و حصرت الخُطَباء و جهلت الالباء و کلت الشُعراء و عجزت الأدباء و عیبت البلغاء عَن وَصف شَأْن من شَأْنه اَوْ فَضیلَة مِن فَضائله فاَقرَّت بِالعَجْز و التَقْصیر...».[1] . امام رضا علیه السلام فرمودند: امام یگانه دوران است که هیچ کس با او برابری نمی‌کند. پس چه کسی می‌تواند امام را بشناسد و او را اختیار نماید؟ هیچ‌گاه، هرگز، عقلّها به گمراهی رفته و حلم‌ها کم آورده، خردها آتش گرفته و چشم‌ها به حسرت افتاده، بزرگان به کوچکی افتاده‌اند و حکیمان متحیر شده‌اند و خردمندان عذر تقصیر آورده‌اند و سخنوران ناتوان گشته‌اند و شاعران زبان فروبسته‌اند و ادیبان عاجز گشته‌اند و بلاغت‌پیشگان درمانده‌اند از اینکه بتوانند شأنیتی از شئون امام و یا فضیلتی از فضائل امام را توصیف نمایند، پس اقرار به ناتوانی و کوتاهی می‌نمایند.... در تفسیر دوم ستایش و ثناگو امام و ثناشونده خداوند است. و چه زیبا ائمّه علیهم السلام، خداوند را توصیف و تمجید و ثنا می‌گفتند که زائر از پس توصیف آن برنمی‌آید.
زیباترین ستایش‌ها و سپاس‌ها توسّط ائمّه علیهم السلام صورت می‌گرفته. چه ستایش و سپاس‌های زبانی و چه قلبی. چون آنها برترین خدا شناسان بودند. امامان معصوم علیهم السلام در سخنان، خطبه‌ها، دعاها و مناجات‌های خود آنچنان خداوند را توصیف و ثنا می‌گویند که دیگران در تفسیر و تبیین آن وامانده‌اند. امام سجاد در مناجات عارفین با خداوند این گونه راز و نیاز می‌نماید: «اِلهی قَصُرَتِ الْاَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنآئِکَ کَما یلیقُ بِجَلالِکَ، وَ عَجَزَتِ الْعُقُولُ عَنْ اِدْراکِ کُنْهِ جَمالِکَ وَ انْحَسَرَتِ الْاَبْصارُ دُونَ النَّظَرِ اِلی سُبُحاتِ وَجْهِکَ، وَ لَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَریقًا اِلی مَعْرِفَتِکَ، اِلاَّ بِالْعَجْزِ عَنْ مَعْرِفَتِکَ».[2] .
خداوندا کوتاه گردیده زبان‌ها از رسایی ستایش‌گویی تو آن چنان که شایسته جلالت تو باشد و عاجز مانده عقل‌ها از درکِ کُنه جمال تو و خسته‌شده دیده‌ها از نظر کردن به سوی تو. برای همگان مقرر نفرمودی تا تو را بشناسند، مگر آنکه عاجز گشته‌اند از شناخت تو.