کلامکم نور

سرچشمه سخن و کلام هر کس، از علم و حکمت او است و وقتی کسی عالم باشد و از تمامی خطاها چه در گفتار و چه در کردار به دور باشد و در امورات و سخنان خود دچار هیچ‌گونه فراموشی نشود، تمامی سخنانش حکیمانه و از روی تدبیر و تدبّر است. حال اگر علم کسی به علم خداوند پیوند خورد، علم او به نور پیوسته. چرا که خداوند نورِ آسمان و زمین است.[1] پس علم او نیز نور گشته و سخنان او که برخاسته از علم اوست، نورانیت می‌یابد. ائمّه اطهار علیهم السلام معادن، گنجواره‌ها و ظرف‌های گرانمایه علم الهی هستند. آنها آنچنان در علوم سیر نموده‌اند که راسخان علم و زنده‌دارندگان علم و دانش گردیده‌اند.[2] .
پس امامی با این ویژگی‌ها، سخن و کلامش که برخاسته از علومش است، نور و فوق نور است، ولی مردم تحمّل نورانیت کلام آنان را نداشتند. لذا امام با مردم در خورِ عقل‌های آنان سخن می‌گفت.