طلا شدن ماسه‌

و نیز از ابوهاشم جعفری نقل می‌کند که گفت:
در خدمت امام هادی علیه‌السلام به بیرون سامرا رفتیم تا از برخی تازه واردان استقبال کنیم، دیر کردند، برای امام علیه‌السلام فرش روی زین را انداختند، و حضرت علیه‌السلام روی آن نشست، من نیز از اسب خود پیاده شدم و نزد حضرت علیه‌السلام نشستم، من در گفتگویم با او از تنگدستی و بدحالی خود شکایت کردم، حضرت علیه‌السلام، دست خود را زیر ماسه برد، و چند مشت به من داد، و فرمود: با این توانگر شو ای اباهاشم! و آنچه دیدی کتمان کن.
من آن را با خود پنهان کردم، و برگشتم، و چون به آن نگریستم دیدم طلای سرخی است که همچون آتش می‌درخشد، زرگری را به منزل آوردم، و به او گفتم: این را ذوب کن و در قالب بریز، و او انجام داد و گفت: طلایی از این بهتر ندیده‌ام، شکل آن همچون ماسه بود، این را از کجا آوردی؟
گفتم: این را از قدیم، داشته‌ایم.
و قال أیضا:
روی یحیی بن زکریا الخزاعی، قال: حدثنی أبوهاشم الجعفری، قال: خرجت مع أبی‌الحسن علیه‌السلام الی ظاهر سر من رأی نتلقی بعض القادمین، فأبطئوا، فطرح لأبی‌الحسن علیه‌السلام غاشیة السرج، فجلس علیها، و نزلت عن دابتی و جلست بین یدیه، و هو یحدثنی.
فشکوت الیه قصور یدی، و ضیق حالی، فأهوی بیده الی رمل، فناولنی منه أکفا، و قال: اتسع بها یا أباهاشم! واکتم ما رأیت. فخبأته معی و رجعنا، فأبصرته فاذا هو یتقد کالنیران ذهبا أحمر. فدعوت صائغا الی منزلی و قلت له: اسبک لی هذا، فسبکه و قال: ما رأیت ذهبا أجود منه، و هو کهیئة الرمل فمن أین لک هذا؟ قلت: هذا شی‌ء عندنا قدیما [1] .