صالح ابومقاتل دیلمی

مرحوم نجاشی از احمد بن الحسین نقل نموده که صالح کتابی بزرگ در حدیث و کلام تألیف نموده و آن را «کتاب الاحتجاج» نامیده است. [1] .
مرحوم قزوینی فرموده: صالح حدیثی را از امام هادی علیه‌السلام نقل نموده است که در کتاب الاختصاص شیخ مفید و تاریخ قم ذکر شده و خالی از غموض نیست آن گاه نص حدیث را از اختصاص نقل نموده است که ترجمه آن چنین است:
علی بن محمد عسکری (امام هادی علیه‌السلام) از پدرش او از جدش او از امیرالمؤمنین علیهم‌السلام روایت کرده که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: شب معراج که به آسمان چهارم برده شدم به قبه‌ای از لؤلؤ نظر نمودم که دارای چهار رکن و چهار در از استبرق سبز بود. به جبرئیل گفتم: این قبه چیست که در آسمان چهارم بهتر از آن ندیدم؟ جبرئیل گفت: ای دوستم محمد صلی الله علیه و آله و سلم! این عکس شهری است که به آن قم گفته می‌شود. بندگان مؤمن خدا در آن جمع می‌شوند منتظر محمد صلی الله علیه و آله و سلم و شفاعت وی در روز قیامت و حساب می‌باشند، غم و اندوه و حزن و گرفتاری بر آنها وارد می‌شود.
راوی گوید: از امام علی النقی علیه‌السلام سؤال کردم: چه وقتی انتظار فرج و گشایش دارند؟ فرمود: وقتی که آب بر روی زمین ظاهر گردد. [2] . نویسنده: در کتاب الاختصاص این روایت را به نحو ارسال نقل نموده و به صالح یا کس دیگر نسبت نداده است. غامض بودن این حدیث برای من روشن نشد شاید غموض در این جمله باشد: «وقتی که آب بر روی زمین ظاهر گردد». این از احادیثی است که در فضیلت قم وارد شده و یکی از علایم گشایش شیعیان و ظهور حضرت صاحب الامر علیه‌السلام در آخر آن بیان شده است.