سبحان ربنا ان کان وعد ربنا لمفعولا

«سُبْحان» در اصل مصدر است و به معنی منزه دانستن و تنزیه خدای تعالی است. واژه «تسبیح» به طور کلّی در عبادات؛ چه زبانی، چه عملی و چه در نیت به کار می‌رود. زائر در این فراز درخواست نمودن از خداوند را در قالب نیایش‌گری ارائه داده، پروردگار خود را از تمام ناپاکی‌ها منزّه و تحقّق وعده‌های او را حتمی می‌داند. «وَعْدُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یخْلِفُ الْمِیعَادَ».[1] . این وعده خداست، که خدا در وعده (خود) تخلف نمی‌کند. مسلّماً وعده خداوند مانند وعده‌های دروغین شیطان و شیطانی‌صفتان نیست، بلکه وعده‌ای است حقیقی، و از ناحیه خداوند، بدیهی است. هیچ کس نمی‌تواند صادق‌تر از خدا در وعده‌ها و سخنانش باشد. زیرا تخلّف از وعده یا به خاطر ناتوانی است یا جهل یا نیاز که تمام اینها از ساحت مقدّس او به دور است. «وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِیلًا».[2] . خداوند وعده حق به شما می‌دهد و کیست که در گفتار و وعده‌هایش از خدا صادق‌تر باشد.