سایه سید بر بلندای بلد

علامه حسینی وکیل آیت الله سید محسن حکیم و آیت الله شهید سید محمدباقر صدر و آیت الله سید ابوالقاسم خوئی در منطقه ی دجیل به ویژه در شهر بلد بود.
سالیان درازی بود که شهر بلد در آتش اختلافات طائفه گری و عشیره پرستی می سوخت و این آتش ویرانگر بیش از پانزده سال بود که زبانه می کشید، حتی مراجع مذهبی و مسئولین دولتی نیز هیچ کدام نه به تنهایی و نه به اتفاق، هیچ وقت نتوانسته بودند آن آتش را مهار و آن فتنه را خاموش کنند. تا این که در سال 1385 ق، سید عبدالزهراء برای نجات شیعیان آن دیار قیام و عزمش را جزم کرد که به داد آن دیار شیعه نشین بشتابد و هر چه دوستان، او را از این کار خطر ناک و طاقت فرسا نهی کردند او در تصمیم خود تردیدی به خود راه نداد، تا توانست شهر را از شر غائله های قبیله گری نجات دهد و دوباره آفتاب محبت و الفت و وحدت را در سپهر بلد به فروزش و نورافکنی وادارد، چنان که همه ی اختلافات فراموش شد و مردم با مهربانی و محبت، و با برادری و بردباری با هم کنار آمدند و همت خویش را مصروف آبادانی شهر و دیار خود ساختند.
سید حسینی در دجیل و بلد چنان دلها را تسخیر کرده بود که صغیر و کبیر، پیر و جوان همگی او را از دل دوست می داشتند و حاضر نبودند برخلاف میل او کاری بکنند و شعارشان شده بود: «نحن اولاد واحده» . سید در آبادی شهر، شب و روز کوشید و در تاریخ 1349 ش /1970 م. مسجد جامع بلد را تجدید بنا کرد و به صورت آبرومندی آن خانه ی خدا را آباد ساخت و امروزه آن مسجد بزرگ را «جامع الزهراء» می نامند. سید با شجاعت و صلابت از مواضع انقلابی مراجع بزرگ شیعه به ویژه آیت الله حکیم و آیت الله شهید صدر دفاع می کرد و تا آخرین لحظه ی ممکن عراق را ترک نکرد تا این که مجبور شد خانواده ی خویش را در عراق گذاشته و خود در به در، به افشاگری ستمگران تکریتی پرداخته و آواره ی کشورهای دیگر شود، پس از آن که روزگاری به دور از خانه و کاشانه در بحرین و امارات و... گذرانید، بالأخره رو به آستان قدس زینب کبری پیام آور عاشورا آورده و در سوریه ماندگار شد و در نهایت نیز پس از ارتحال در دهم رجب 1414، در نزدیکی مرقد منور حورای عاشورا، زینب کبری مدفون شد.