رسیدن هدایا به وسیله شتر بی‌راهنما

مجلسی از «مشارق الانوار» از محمد بن داود قمی و محمد طلحی نقل می‌کند که گفتند: ما اموال خمس و نذر، و هدایا و جواهری را که در قم و اطرافش جمع شده بود برداشتیم، و بیرون آمدیم تا برای سرورمان امام هادی علیه‌السلام ببریم، در راه فرستاده امام علیه‌السلام پیام آورد که برگردید، اکنون وقت رسیدن این‌ها به [دست] ما نیست، ما به قم برگشتیم، و آن‌ها را نزد خود نگهداشتیم، پس از چند روز فرمان امام علیه‌السلام آمد که: کاروانی از شتران [یا طبق نسخه مدینة المعاجز: شتر و الاغی] نزد شما فرستادیم، آنچه نزد خود دارید بر آن‌ها بار کنید، و آزادشان بگذارید.
ما نیز بار کردیم، و آن‌ها را به خدا سپردیم. چون سال آینده شد خدمت امام علیه‌السلام رسیدیم، و فرمود: به بارهایی که فرستادید بنگرید. نگاه کردیم دیدیم همان هدایا است.
روی المجلسی:
عن «مشارق الأنوار» عن محمد بن داود القمی و محمد الطلحی قالا: حملنا مالا من خمس و نذر و هدایا و جواهر اجتمعت فی قم و بلادها، و خرجنا نرید بها سیدنا أبا الحسن الهادی علیه‌السلام، فجاءنا رسوله فی الطریق أن ارجعوا، فلیس هذا وقت الوصول، فرجعنا الی قم و أحرزنا ما کان عندنا فجاءنا أمره بعد أیام: أن قد أنفذنا الیکم ابلا عیرا، فاحملوا علیها ما عندکم و خلوا سبیلها. قال: فحملناها و أودعناها الله، فلما کان من قابل قدمنا علیه، فقال: انظروا الی ما حملتم الینا، فنظرنا فاذا المنائح کما هی [1] .