روزها، کنایه از امامان است

صدوق رحمه الله با سند خود از صقر بن ابی دلف کرخی نقل می‌کند که گفت:
متوکل، چون آقای ما امام هادی علیه‌السلام را برد، آمدم که از خبرش جویا شوم، رازقی که دربان متوکل بود مرا دید، دستور داد تا نزدش بروم، نزد او رفتم، گفت: صقر! چکار داری؟ گفتم: جناب استاد! خیر است.
گفت: بنشین، [نشستم،] و فکر این سؤال او، و سؤال‌های آینده‌اش مرا آشفته کرد، با خود گفتم: اشتباه کردم که آمدم. اشاره کرد و مردم را از خود دور کرد، پس به من گفت: چکار داری؟ و برای چه آمده‌ای؟
گفتم: برای کار خیری گفت: شاید می‌خواهی از مولایت خبر بگیری؟
گفتم: کدام مولا؟ مولای من امیر است.
گفت: آرام باش، مولای تو حق است، من نیز مذهب تو را دارم.
گفتم: الحمدلله! گفت: آیا می‌خواهی او را ببینی؟
گفتم آری. گفت: بنشین تا رئیس پیک‌ها از نزدش بیرون آید، نشستم، چون بیرون آمد، رازقی به غلامش گفت: دست صقر را بگیر، و به حجره‌ای که علوی در آن زندانی است ببر، و آن‌ها را تنها بگذار، او مرا به آن حجره درآورد، به اتاقی اشاره کرد، و من داخل شدم، و دیدم که امام هادی علیه‌السلام روی حصیری نشسته، و قبری در برابرش کنده‌اند، سلام کردم، پاسخم را داد، و دستور داد بنشینم، سپس فرمود: صقر! برای چه آمده‌ای؟ عرض کردم: سرورم! آمده‌ام تا از احوال تو آگاه شوم. سپس به قبر نگاه کردم و گریستم، به من نگاه کرد و فرمود: صقر! نگران نباش، فعلا نمی‌توانند به ما بدی برسانند.
عرض کردم: الحمدلله! سپس گفتم: سرورم! حدیثی از رسول خدا علیه‌السلام نقل شده که معنی آن را نمی‌دانم. فرمود: کدام حدیث؟ عرض کردم: حدیث «با روزها دشمنی نکنید که با شما دشمنی می‌کنند» معنای آن چیست؟ فرمود: آری، تا آسمان‌ها و زمین به پاست، روزها ما هستیم، شنبه، نام [و کنایه از] پیامبر خداست، یکشنبه، کنایه از امیرمؤمنان است، دوشنبه، حسن و حسین علیهماالسلام است، سه‌شنبه، علی بن الحسین، محمد بن علی و جعفر بن محمد علیهم‌السلام است، چهارشنبه، موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمد بن علی علیهم‌السلام و من است، پنجشنبه، فرزندم حسن بن علی علیه‌السلام است، و جمعه، فرزند فرزندم [حجة بن الحسن علیه‌السلام] است، که گروه حق خواه بنی آدم، نزد او گرد آیند، و او زمین را پر از داد و عدل کند، همچنانکه پر از ظلم و جور شده است.
این است معنای روزها، پس در دنیا با ایشان دشمنی نکنید، که در آخرت با شما دشمنی می‌کنند سپس فرمود: [صقر!] خداحافظی کن و برو که من بر تو ایمن نیستم.
قال الصدوق:
حدثنا محمد بن موسی بن المتوکل رضی الله عنه قال: حدثنا علی بن ابراهیم بن هاشم قال: حدثنا عبدالله بن أحمد الموصلی، عن الصقر بن أبی دلف الکرخی، قال:
لما حمل المتوکل سیدنا أباالحسن العسکری علیه‌السلام جئت أسأل عن خبره، قال: فنظر الی الرازقی، و کان حاجبا للمتوکل، فأمر أن أدخل الیه، فأدخلت الیه، فقال: یا صقر! ما شأنک؟
فقلت: خیر، أیها الأستاذ! فقال: اقعد، فأخذنی ما تقدم و ما تأخر، و قلت: أخطأت فی المجی‌ء، قال: فوحی الناس عنه، ثم قال لی: ما شأنک، وفیم جئت؟
قلت: لخیر ما، فقال: لعلک تسأل عن خبر مولاک؟
فقلت له: و من مولای؟ مولای أمیرالمؤمنین.
فقال: اسکت، مولاک هو الحق، فلا تحتشمنی، فانی علی مذهبک.
فقلت: الحمدلله، قال: أتحب أن تراه؟
قلت: نعم، قال: اجلس حتی یخرج صاحب البرید من عنده.
قال: فجلست، فلما خرج قال لغلام له: خذ بید الصقر، و أدخله الی الحجرة التی فیه العلوی المحبوس، وخل بینه و بینه.
قال: فأدخلنی الی الحجرة التی فیها العلوی، فأومأ الی بیت فدخلت، فاذا جالس علیه‌السلام علی صدر حصیر، و بحذاه قبر محفور، قال: فسلمت، فرد ثم أمرنی بالجلوس، ثم قال لی: یا صقر! ما أتی بک؟
قلت: یا سیدی! جئت أتعرف خبرک؟
قال: ثم نظرت الی القبر، فبکیت، فنظر الی فقال: یا صقر! لا علیک، لن یصلوا الینا بسوء الآن.
فقلت: الحمد لله، ثم قلت: یا سیدی! حدیث یروی عن النبی صلی الله علیه و آله لا أعرف معناه، قال: و ما هو؟ فقلت: قوله: لا تعادوا الأیام فتعادیکم ما معناه؟
فقال: نعم، الأیام نحن ما قامت السماوات و الأرض، فالبست اسم رسول الله صلی الله علیه و آله، و الأحد کنایة عن أمیرالمؤمنین، و الاثنین الحسن و الحسین، و الثلاثاء علی بن الحسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد، و الأربعاء موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و أنا، و الخمیس ابنی الحسن بن علی، و الجمعة ابن ابنی علیهم‌السلام، و الیه تجتمع عصابة الحق، و هو الذی یلمؤها قسطا و عدلا کما ملئت ظلما و جورا.
فهذا معنی الأیام، فلا تعادوهم فی الدنیا، فیعادوکم فی الآخرة.
ثم قال علیه‌السلام: ودع و اخرج، فلا آمن علیک [1] .