حافظ حسین کربلائی تبریزی

درباره امام هادی علیه‌السلام می‌گوید:
«ذکر امام الأنام و السید الهمام، مبین الحلال و الحرام، غوث الوری، بدرالدجی، صاحب الجود و النعم و الأیادی، أبی‌الحسن علی بن محمد بن علی ابن موسی النقی الهادی علیهم الصلاة و السلام». «وی امام دهم از ائمه اثنی عشر است، کنیت شریفش ابوالحسن (رابع) است و لقب منیفش نقی و زکی و هادی و فقیه و امین و طیب..». «کان الهادی أبوالحسن علیه‌السلام متعبدا فقیها اماما عالما کاملا عاملا، و لما کثرت السعایة فی حقه عند المتوکل أشخصه المتوکل من المدینة الی بغداد ثم الی سر من رأی و اقره بها فقدمها و أقام بها عشرین سنة و تسعة أشهر الی أن توفی بها فی أیام المعتز...»
«ابوالقاسم بن ابی‌القاسم بغدادی» (م 944 هـ) روایت کرد از «زرافة» حاجب «متوکل» که گفت: مردی شعبده‌باز از هند پیش متوکل آمده و به حقه‌بازی مشغول بود او در کار خود بسیار چیره و وارد بود و حقه‌بازی مثل او ندیده بودند. متوکل به اینگونه چیزها علاقه عجیبی از خود نشان می‌داد خواست که امام علی نقی را در صحنه حاضر و خجل سازد، آن مرد را گفت که: اگر وی را خجل گردانی. تو را هزار دینار بدهم. پس آن شخص گفت تا نانهای سبک پختند و بر خوان نهادند و حضرت امام علی نقی را حاضر کردند و آن مرد را نیز حاضر کردند و بر پس پشت حضرت بالشی نهاده بودند که روی آن صورت شیری بود، و آن بازیگر بر دیگر جانب بالش نشست امام خواست نان برگیرد، آن مرد حرکتی کرد که نان از دسترس حضرت بپرید پس آن جماعت خندیدند، امام علیه‌السلام دست بر آن صورت شیر زد که بر بالش بود و فرمود: او را بگیر. آن صورت از بالش بیرون جست و آن مرد را فرو برده باز در آن وساده غائب شد به طریقی که بود آن قوم متحیر شدند، پس آن حضرت برخاست تا بیرون آید، متوکل اصرار بسیار کرد که می‌خواهم بنشینی و این مرد را باز آری. گفت: به خدای که بعد از این وی را نبینی، دشمنان خدای را بر اولیاء خدا مسلط می‌کنی؟! پس از نزدیک وی بیرون آمد، دیگر آن مرد را ندیدند، کرامت و خرق عادت وی زیاده از آن است که به تقریر و بیان گنجد. «و لیختم بالصلاة علی محمد و آله أجمعین الطاهرین» [1] .