آستانه ابو هاشم جعفری

داود بن قاسم فرزند اسحاق بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب علیه السلام که نسب شریفش با سه واسطه به برادر مولای متقیان علی علیه السلام، یعنی جعفرطیار می رسد و از طرف مادر نیز نسبت به محمد بن ابی بکر می برد که مادرش ام حکیم، دختر قاسم پسر محمد بن ابی بکر است شگفتا که این سلسله ی نورانی با این که جد پدری شان محمد، فرزند خلیفه بود اما همگی از شیعیان خالص مولا علی علیه السلام و از پیروان اولاد اطهار او هستند چنان که جدشان محمد بن ابی بکر تا آخرین قطره ی خون، مدافع مولی علی علیه السلام بود و در این راه نیز به شهادت رسید.
داود بن قاسم را به یاد جد بزرگوارش جعفر طیار و شاید هم به خاطر جعفری مذهب بودنش، ابو هاشم جعفری می خوانند و با اسم پدرش قاسم نیز که والی یمن بود، «ابن قاسم» یا «داود بن قاسم» می گویند. او از شخصیتهای مشهور طالبیان و از محدثان نامدار شیعیان می باشد و محضر منور چهار امام بلکه پنج امام را درک کرده و از اصحاب امام رضا، امام جواد، امام هادی و امام حسن عسکری علیهم السلام شناخته می شود و به روایت بعضی منابع به فیض بزرگ دیدار با امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و زیارت بقیة الله الاعظم نیز رسیده است، نقل می کنند: «ابو هاشم مردی فاضل و پرهیزکار و صریح اللسان بود و در گفتن حق هیچ باکی به دل پاکش راه نمی یافت و مجاهد افضل الجهاد - که گفتن حرف حق در برابر سلطان ستمگر باشد - بود.» [1] . به اهل بیت رسالت، علاقه ای فراوان داشت و کتابی در اخبار و مدایح ائمة اطهار علیهم السلام نوشت و گویند هنگامی که سر یحیی بن عمر بن یحیی (م 248) را در بغداد پیش محمد بن عبدالله بن طاهر، امیر عراق و رئیس شرطه ها آوردند، برخلاف مردم که گروه گروه پیش امیر رفته و این فاجعه بزرگ را به او تبریک گفته و او را فاتح می خواندند، ابو هاشم جعفری بر امیر وارد شد و گفت «ای امیر! مردم درباره ی قتل کسی به تو تبریک می گویند که اگر پیامبر خدا زنده بود قتل او (شهادت فرزندش) را به پیامبر صلی الله علیه و اله و سلم تسلیت می گفتند.» ابو هاشم احادیث فراوانی از امام هادی علیه السلام و امام عسکری علیه السلام روایت کرده و چون پسرخاله ی امام صادق علیه السلام بود و روابط نزدیکی با اهل بیت اطهار داشت اخبار فراوانی درباره ی آنان به دست می دهد، همه ی رجال نویسان شیعه وی را مورد اعتماد و مردی موثق دانسته و می دانند و از او با صفاتی چون: عالم، عاقل، متقی، شریف و جلیل القدر یاد می کنند. علامه شوشتری دام ظله از تاریخ بغداد نقل می کند که ابو هاشم جعفری را دستگیر کرده و از بغداد به سامرا بردند و این کار در سال 252 ق. بود تا این که خبر رسید در سال 261 ق. درگذشته است. [2] .
ابو هاشم را پس از رحلتش در سامرا، کنار مزار امام حسن عسکری به خاک سپردند. [3] .