نام کتاب : دانشنامه امام هادی علیه السلام نویسنده : جمعی از نویسندگان جلد : 1 صفحه : 150
بردباری
شکیبایی از برجستهترین صفات مردان بزرگ الهی است؛ زیرا برخوردهای آنان
با مردم نادان بیشتر از همه است و آنان برای هدایتشان باید صبر پیشه سازند
تا اینگونه دروازهای از رستگاری را به رویشان بگشایند. «بریحه
عباسی»، گماشته دستگاه حکومتی و امام جماعت دو شهر مکه و مدینه بود. او از
امام هادی (ع) نزد متوکل سخن چینی و سعایت کرد و برای او نگاشت: «اگر مکه و
مدینه را میخواهی، علی بن محمد (ع) را از این دو شهر دور ساز؛ زیرا مردم
را به سوی خود فرا خوانده و گروه بسیاری نیز به او گرایش یافته و از او
پیروی میکنند». در اثر سعایتهای بریحه، متوکل امام را از جوار پر فیض
و ملکوتی رسول خدا (ص) تبعید کرد و ایشان را به سامرا فرستاد. در طول این
مسیر، بریحه نیز با ایشان همراه شد. در بین راه رو به امام کرد و گفت:
«تو خود بهتر میدانی که من عامل تبعید تو بودم. سوگندهای محکم و استوار
خوردهام که چنانچه شکایت مرا نزد امیرالمؤمنین (متوکل) و یا حتی یکی از
درباریان و فرزندان او کنی، تمامی درختانت را در مدینه به آتش کشم و
خدمتکارانت را بکشم و چشمهها و قناتهای مزرعهات را ویران سازم. بدان که
در تصمیم خود مصمم خواهم بود». امام (ع) با چهرهای گشاده در پاسخ بریحه
فرمود: «نزدیکترین راه برای شکایت از تو، این بود که دیشب شکایت تو را به
درگاه خدا عرضه کنم و من شکایتی را که نزد خدا کردهام، نزد غیر خدا و پیش
بندگانش عرضه نخواهم کرد». بریحه که رأفت و بردباری امام را در مقابل
سعایتها و موضع زشتی که در برابر امام گرفته بود دید، به دست و پای حضرت
افتاد و با تضرع و زاری از امام درخواست بخشش کرد. امام نیز با بزرگواری
تمام فرمود: «تو را بخشیدم!» [1] .
[~hr~]پی نوشت ها: (1) اثبات الوصیة، علی بن الحسین المسعودی، تهران، کتاب فروشی اسلامیه، 1343 ش، ص 196. منبع: ویژگیهای اخلاقی امام هادی؛ ماهنامه پاسدار اسلام؛ ابوالفضل هادی منش.
نام کتاب : دانشنامه امام هادی علیه السلام نویسنده : جمعی از نویسندگان جلد : 1 صفحه : 150