ابوهاشم جعفری‌

صدوق رحمه الله با سند خود از ابوهاشم جعفری نقل می‌کند که گفت:
مدتی، بسیار تنگدست شدم، خدمت امام هادی علیه‌السلام رسیدم، اجازه داد و نشستم، فرمود: اباهاشم! شکر کدامیک از نعمت‌های خدای سبحان را می‌خواهی بجا آوری؟ سر به زیر افکندم، و ندانستم چه بگویم، خود آغاز به سخن کرد و فرمود: ایمان را روزیت کرد، و با آن بدنت را بر آتش حرام کرد، و عافیت را روزیت کرد تا بر طاعت یاریت رساند، و قناعت را روزیت کرد تا آبرویت را حفظ کند، اباهاشم! به این سخنان آغاز کردم، زیرا گمان بردم می‌خواهی از کسی که این همه نعمت به تو داده شکوه کنی، دستور دادم که صد دینار به تو بدهند، آن را بگیر.
قال الصدوق:
حدثنا الحسین بن أحمد بن ادریس رضی الله عنه قال: حدثنا أبی، عن محمد بن أحمد العلوی، قال: حدثنی أحمد بن القاسم، عن أبی‌هاشم الجعفری قال: أصابتنی ضیقة شدیدة، فصرت الی أبی‌الحسن علی بن محمد علیهماالسلام فأذن لی، فلما جلست قال:
یا أباهاشم! أی نعم الله عزوجل علیک ترید أن تؤدی شکرها؟ قال أبوهاشم: فوجمت [1] ، فلم أدر ما أقول له. فابتدأ علیه‌السلام فقال: رزقک الایمان فحرم به بدنک علی النار، و رزقک العافیة فأعانتک علی الطاعة، و رزقک القنوع فصانک عن التبذل، یا أباهاشم! انما ابتدأتک بهذا لأنی ظننت أنک ترید أن تشکو الی من فعل بک هذا، و قد أمرت لک بمائة دینار فخذها [2] .