وامناء الرحمن

«امناء» جمع «امین» به معنی امانت‌دار است
«رحمن» از اسماء الهی است که به رحمت فراگیر خداوند اشاره دارد.
یعنی امامان معصوم علیهم السلام امانت‌داران خداوند بر بندگان و امامان بعد از خود می‌باشند و چون بهترین امانت‌داران هستند، خداوند اسرار خود را نزد آنان امانت گذارده است و ایشان امانت‌دار رموز الهی هستند. عن جابر بن عبداللّه اَنَّ رَسُول اللّه صلی الله علیه وآله وسلم: لَمَّا خَلا بِعَلی بْنِ اَبی طالِب یوْمَ الطائِفِ اَتاهُ عُمَر بن الخَطاب فَقالَ اَتَناجیهِ دُونَنا وَ تَخْلُو بِه دُونَنا؟ فَقالَ: «یا عُمَر ما اَنَا اِنْتَجَیتَهُ بَل اللّهُ اِنْتَجاهُ».[1] .
جابر بن عبداللّه انصاری می‌گوید: هنگامی که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله وسلم با علی بن ابیطالب علیه السلام در جنگ طائف خلوت کرده بود، عمر بن خطاب آمد و گفت: آیا با او گفتگو می‌کنی نه با ما و با او خلوت می‌نمایی نه با ما؟ پیامبر صلی الله علیه وآله فرمود: ای عُمر با او گفتگوی مخفیانه نداشتم، بلکه خداوند با او به راز گفتگو داشت.