نفرین امام هادی بر متوکل ملعون

می‌گویند: زمانی متوکل لعین، فتح بن خاقان وزیر خود را خواست که او را اکرام نماید و منزلت او را نزد خود بر دیگران ظاهر گرداند و در حقیقت هدفش نقص شأن و سبک شمردن ارزش امام هادی علیه‌السلام بود و این امر را بهانه کرده بود، پس در روز بسیار گرمی با فتح بن خاقان سوار شد و حکم کرد که جمعی از امیران و علما و سادات و اشراف و اعیان در رکاب ایشان پیاده بروند و از جمله آنها امام نقی علیه‌السلام بود. زراقه، پرده‌دار متوکل می‌گوید: من در آن روز آن حضرت را مشاهده کردم که پیاده می‌رفت و خستگی زیادی می‌کشید و عرق از بدن مبارکش می‌ریخت.
من نزدیک رفتم و گفتم: «ای فرزند رسول خدا! شما چرا خود را خسته می‌فرمائید؟»
حضرت فرمود: «هدف آن لعین از این کارها، سبک کردن من است و لیکن حرمت بدن من نزد خدا کمتر از ناقه‌ی صالح پیامبر نیست.» به روایت دیگر فرمود: «یک ریزه‌ی ناخن من نزد حق تعالی از ناقه‌ی صالح و فرزندان او گرامی‌تر است.» وقتی به خانه برگشتم، این قصه را برای معلم فرزندان خود که گمان می‌کردم شیعه است نقل کردم. او مرا سوگند داد که: «تو مطمئن هستی که این سخن را از آن حضرت شنیدی؟!» من سوگند یاد کردم که شنیدم، پس گفت: «بدرستی که متوکل سه روز دیگر هلاک می‌شود، تو فکر کار خود بکن تا از جریان او آسیبی به تو نرسد.»
من گفتم: «از کجا فهمیدی؟» او گفت: «برای آنکه آن حضرت دروغ نمی‌گوید، حق تعالی در قصه‌ی قوم صالح فرموده است. «تمتعوا فی دارکم ثلاثة ایام» [1] و آنها بعد از پی کردن ناقه به سه روز هلاک شدند.»
من وقتی این سخن را از او شنیدم با خود فکر کردم که ممکن است که این سخن راست باشد، اگر احتیاطی در امور خود بکنم به من ضرری نخواهد داشت.
پس اموال خود را پراکنده کردم و انتظار انقضای سه روز را می‌کشیدم. چون روز سوم شد، منتصر فرزند متوکل با جمعی از ترکها و غلامان مخصوصش به مجلس آن لعین آمدند و او را پاره پاره کردند. بعد از مشاهده‌ی این حال، به امامت آن حضرت اعتقاد پیدا کردم و به خدمت ایشان رفتم و آنچه میان من و آن معلم گذشته بود را عرض نمودم.
امام هادی علیه‌السلام فرمود: «معلم راست گفت، من در آن روز بر او نفرین کردم و حق تعالی دعای مرا مستجاب گردانید.» [2] .