اسم منسوب: عبارتست از اسمى كه دلالت كند بر انتساب مسمّايش به شيئى مانند: نجفّى و اصفهانى.

اسم غير منسوب: آنستكه بر خلاف آن باشد همچون: زيد و ضارب.

علامت اسم منسوب و پاره‌اى از احكام آن‌

علامت اسم منسوب آنستكه در آخرش ياء مشددّده مى‌آورند مانند دو مثال مذكور اسم منسوب داراى احكامى است كه ما ببرخى از آنها اشاره مى‌كنيم:

الف: حرف ماقبل ياء نسبت لازم است مكسور باشد مانند: « فاء » در « نجفى » و « نون » در « اصفهانى » .

ب: اسمى كه آخرش ياء مشدّده دارد را اگر بخواهيم منسوب كنيم لازم است ياء آنرا حذف كرده و بجايش ياء مشدّده نسبت قرار داد مشروط باينكه قبل از ياء سه حرف باشد لذا در اسم منسوب به « شافعىّ » مى‌گوئيم: شافعى و در صورتيكه قبل از « ياء » دو حرف باشد در آن دو وجه جائز است:

1- آنكه ياء را حذف كرده و بجاى آن ياء نسبت قرار داد.

2- آنكه ياء كلمه را به « واو » قلب كنيم مانند: علوىّ.

و اگر پيش از « ياء مشدّده» يك حرف باشد از دو حال خارج نيست:

يا « ياء » اول از حرف ديگرى قلب نشده مانند: حىّ.

و يا « يل‌ء » دوم منقلب از حرف ديگر است نظير: طىّ.

و در صورت اوّل لازم است يا اول را در وقت نسبت مفتوح نموده بدون اينكه تغييرش بدهيم لذا در اسم منسوب به « حىّ » مى‌گوئيم: حيوىّ.

و در فرض دوم مى‌بايد آنرا به « واو » برگرداند همانطوريكه « ياء » را به واو قلب مى‌كنيم از اينرو در اسم منسوب به « طىّ » مى‌گوئيم: طووىّ.

ج: كلمه‌اى كه داراى تاء تأنيث باشد در وقت نسبت بايد علامت تأنيث را از آن‌