غير اينصورت همچون فرضى است كه با الف و لام بيايد يعنى مطابقتش لازم مى‌باشد مانند:

زيد و عمرو اعدلا قوم.

5- بين صيغه تفضيل و كلمه « من » نبايد اجنبى فاصله شود.

6- از نظر تمام آراء و لغات جايز است اسم تفضيل ضمير مستتر را رفع بدهد ولى رفع دادنش باسم ظاهر قليل است چه آنكه اين اسم بواسطه شباهتش باسم فاعل عمل مى‌كند و چون شباهتش ضعيف است لاجرم در اسم ظاهر نميتواند عمل كند مگر در يك مورد و آن جائى است كه بتوان آنرا بجاى فعل گذارد و مرفوعش را بر خودش بدو اعتبار در نظر گرفته كه آنرا بيكى از دو اعتبار بر خودش تفضيل و ترجيح دهيم مانند مثال معروف:

ما رأيت رجلا احسن فى عينه الكحل منه فى عين زيد (نديدم مردى را كه نيكوتر باشد در چشمش سرمه، از آن سرمه در چشم زيد).

كه در اينمثال « كحل » مرفوع است به « احسن » و آن را در حاليكه در چشم زيد باشد بر خودش در فرضى كه در چشم ديگرى است ترجيح داده‌ايم.

7- باجماع ادباء افعل تفضيل در تمييز و حال و مفعول فيه عمل مى‌كند ولى در مفعول مطلق و مفعول به عمل نمى‌نمايد.

8- صيغه اسم تفضيل در مذكّر بر وزن افعل و در مؤنّث بر وزن فعلى مى‌آيد.

مانند:

اكبر، كبرى و اصغر، صغرى.

اسم زمان و مكان و شرح احكام آندو

اسم زمان: عبارتست از اسمى كه از فعل اخذ شده تا دلالت كند بر زمان وقوع فعل مانند: مغرب.