مؤنّث حاضر:/ نصرت/ يارى كردى تو يك زن حاضر در زمان گذشته.

نصرتما/ يارى كرديد شما دو زن حاضر در زمان گذشته.

نصرتنّ/ يارى كرديد شما زنان حاضر در زمان گذشته.

متكلّم وحده:/ نصرت/ يارى كردم من در زمان گذشته.

متكلّم مع الغير:/ نصرنا/ يارى كرديم ما در زمان گذشته.

2- فعل ماضى داراى مختصاتى است كه در ديگر افعال نميباشد و آنها عبارتند از:

الف: الحاق تاء تأنيث ساكنه مانند: نصرت.

ب: الحاق تاء مفتوحه مثل: نصرت.

ج: الحاق تاء مكسوره نظير: نصرت.

د: الحاق تاء مضمومه همچون: نصرت.

3- در فعل ماضى بين ارباب ادب اتّفاق است كه مبنى مى‌باشد و شرح كيفيّت بنائش در احكام معرب و مبنى انشاء اللّه خواهد آمد.

احكام فعل مضارع‌

1- فعل مضارع را از فعل ماضى مى‌سازند باين نحو كه از چهار حرف يعنى:

( ى- ت- أ- ن) كه بنام حروف « أتين » يا « نأتى » معروف هستند استفاده كرده و آنها را بر سر فعل ماضى داخل نموده و فاء الفعل را كه بعد از آنها قرار مى‌گيرد ساكن مى‌كنند چنانچه در مضارع « نصر » مى‌گويند:

ينصر.

2- اين حروف هميشه مفتوح هستند مگر در مضارع مجهول و مضارع معلوم چهار باب به ترتيب ذيل: