الحارث و العبّاس و الضّحاك.

واقع در غير فصيح نيز بر دو قسم است:

ه: واقع در شعر مانند:

و: واقع در نثرهاى شاذ مانند: ادخلوا الاوّل فالاوّل.

«اما»

بفتح همزه و تخفيف ميم بر دو قسم است:

1- حرف استفتاح بمنزله « الا » مانند:

اما والّذى ابكى و الضحك والّذى امات و احيى والّذى امره الامر.

2- حرف بمعناى « حقا » يا « احقّا » .

«اما»

بفتح همزه و تشديد ميم حرف تفصيل بوده و در آن معناى شرط نيز وجود دارد فلذا بعد از آن دخول « فاء » لازم است.

و بايد توجّه داشت كه فعل شرط در آن محذوف بوده و عوض آن بين امّا و فاء يكى از امور ششگانه ذيل فاصله ميشود:

1- مبتداء مانند:

هو الّذى انزل عليك الكتاب منه آيات محكمات هنّ امّ الكتاب و اخر متشابهات فامّا الّذين فى قلوبهم زيغ فيتّبعون ما تشابه ابتغاء الفتنه و البتغاء تأويله‌ .

2- خبر مانند: امّا فى الدار فزيد.

3- جمله شرطيّه مانند: فامّا ان كان من المقربين فروح.

4- اسمى كه لفظا يا محلّا بواسطه جواب منصوب مى‌باشد مانند:

فامّا اليتيم فلا تقهر .