آن قرار مى‌دهند.

و اگر فعليّه باشد در صورتيكه آغاز آن فعل مضارع مثبت بدون « قد » قرار گرفته باشد رابط آن ضمير بتنهائى است.

و اگر مضارع مثبت با « قد » در ابتدائش آمده باشد رابط آن « واو » بوده و در غير اينصورت حكم جمله اسميه را داراست.

لازم بتذكّر است اگر در اوّل جمله حاليه ماضى مثبت آمده باشد حتما بايد در ابتدائش كلمه « قد » واقع شده باشد چه لفظا و چه تقديرا.

2- جمله مفعول به‌

مقصود از جمله مفعول به، جمله‌اى است كه بجاى مفعول به قرار گرفته باشد و آن مختصّ است به سه باب باين شرح:

1- بباب « قول » / مانند:/ قال انّى عبد اللّه.

2- مفعول دوّم باب « ظنّ » / نظير:/ ظننت زيدا ابوه قائم.

3- مفعول سوّم باب « اعلم » / مثل:/ اعلمت زيدا بكرا اخوه قائم.

3- جمله مضاف اليه‌

مقصود از جمله مضاف اليه، جمله‌اى است كه بجاى مضاف اليه قرار گرفته باشد فلذا محلّا مجرور مى‌باشد.

بايد توجّه داشت كه اينجمله يا بعد از ظروف زمان قرار گرفته همچون:

و السّلام علىّ يوم ولدت.

يا بعد از « حيث » مى‌آيد نظير: جلست حيث جلس زيد.

4- جمله‌اى كه جواب شرط جازم باشد

محلّ اينجمله جزم است البته ناگفته نماند كه بر سر آن يا « فاء » بوده و يا « اذاء