مدة» است اگر بمعناى ماضى بيايند.

ج: آنكه بعد از آنها جمله اسميّه يا فعليّه قرار بگيرد مانند:

ما زلت ابغى المال مذ انا يافع.

خلا و معناى آن‌

« خلا » جارّه از ادات استثناء است مانند:

ساء القوم خلا زيد.

ربّ و معناى آن‌

براى « ربّ » دو معنا مى‌باشد:

1- تقليل مانند: ربّ رجل كريم لقيته.

2- تكثير نظير: ربّ رجل فقير اغنيته.

و از خصائص « ربّ » اينستكه:

اوّلا: بايد در صدر كلام بيايد.

ثانيا: مدخولش اسم نكره‌اى بوده كه برايش صفت مى‌آورند چنانچه در دو مثال مذكور ملاحظه ميشود.

و گاهى مدخول آن ضمير مبهمى است كه پس از آن تمييز منصوب مى‌آيد.

حاشا و معناى آن‌

حاشا نيز همچون « خلا » از ادات استثناء ميباشد مانند: ساء القوم حاشا زيد.

من و معانى آن‌

بگفته صاحب مغنى براى « من » پانزده معنا مى‌باشد:

1- ابتداء غايت مانند: سبحان الذى اسرى بعبده ليلا من المسجد الحرام‌